چو چراگ ءَ ￴ تہنائیں مبارک

مبارک قاضی  ءِ ￵ شعرانی دپتر ”چراگ تہنا انت“  ءِ ￵ پیشگال  ءَ ￴ میر عمر میر نبشتہ کنت:

”چناہا مبارک قاضی  ءِ ￵ وانگ  ءَ ￴ اے گُمان وَ الّم بیت کہ یک جہدے گران  ءُ ￶ ارزانی  ءَ ￴ ہمگرنچ کنگ لوٹیت کہ لبزانک وتی بازار  ءَ ￴ ہم شائستگیں زبانے دات بہ کنت  ءُ ￶ بازار لبزانکی زبانے  ءَ ￴ حبر کت بہ کنت۔“

قاضی  ءِ ￵ نامداری  ءِ ￵ مستریں سبب ہم ہمیش اِنت کہ میر  ءَ ￴ گشتگ۔ آئی  ءِ ￵ شاعری  ءِ ￵ توانگر تریں پہنات زبان  ءِ ￵ شیرکنی انت۔ چوشیں باز کمّ شاعر اَنت کہ آہانی زبان لس مردم  ءِ ￵ زبان بہ بیت  ءُ ￶ ازم  ءِ ￵ بالاد ہمنچو بلند  ءُ ￶ بالا بہ بیت کہ درائیں ازمی لوٹ   ءُ ￶ گزراں پیلو بہ کنت۔ چیا کہ لبزانک  ءِ ￵ وتی زبانے، بازار  ءِ ￵ وتی زبانے، اگاں کسے اے دوئینانی نیام  ءَ ￴ وتی سنگ  ءَ ￴ برابر داشت بہ کنت آ وتی لبزانکی سفر  ءَ ￴ سوبین بیت۔ قاضی   اے سفر  ءَ سوبین بوتگ۔ آئی  ءَ ￴ شعر گشتگ  ءُ ￶ آئی  ءِ ￵ شعراں ہرکس وت  ءَ ￴ دیست کنت، وتی واہگاں سما کت کنت، وتی درداں مار اِت کنت۔ 

قاضی   ءَ ￴ اے کتاب وتی زند  ءَ ￴ سرجم کتگ  ءُ ￶ اشی  ءِ ￵نام ہم وت ایر کتگ ئِے￸۔  پیشگال  ءَ ￴وت اے ھبر  ءَ ￴ نبشتہ کنت کہ من منیر مومن  ءُ ￶ میر عمر میر  ءَ ￴ پہ پیشگال  ءِ ￵ نبشتہ کنگ  ءَ ￴ گشتگ۔ چداں یکّ چیزے سما کنگ بیت کہ میر  ءُ ￶ منیر شاعری  ءِ ￵ دو جتائیں تب  ءِ ￵ مردم اَنت۔ منیر  ءِ ￵ شاعری پہمیان  ءُ ￶نوکیں شاعری یے  ءُ ￶ میر  ءِ ￵ شاعری شیرکن، واناک  ءُ ￶ پر زیمر اِنت۔ قاضی  ءَ ￴ پہ زانت اے دوئینان  ءَ ￴ چہ وتی اے کتاب  ءِ ￵ پیشگال نبشتہ کنائینتگ انت، اگاں من بہ گشاں کہ قاضی  ءِ ￵ شاعری  ءَ ￴ اے ہر دو رنگ درا بنت تہ رد نہ بیت، چیاکہ آئی  ءِ ￵ شاعری  ءَ ￴ پگری جہلانکی  ءُ ￶ شعر ءِ ￵ زیباہی  ءَ ￴ ہوار ، زبان  ءِ ￵ شیرکنی  ءُ ￶ زیمریت سرجم  ءَ ￴ ہوار اَنت۔ پیشگال  ءِ ￵ تہا وت نبشتہ کنت کہ:

”من گوں لبزاں منافقت نہ کتگ  ءُ ￶ نہ منا اے بالاد است۔“

گوں لبزاں منافقت کنگ اشکنگ  ءَ ￴ وَ کسانیں ھبرے بلئے  نبشتہ کارے   ءِ ￵ مستریں سوبینی ہمیش اے اِنت کہ آ گوں لبزاں آمود کت بہ کنت، اگاں نہ آ نہ گوں ازم  ءَ ￴ آمود کت کنت  ءُ ￶ نہ کہ لبزانک  ءِ ￵ زمین  ءَ ￴ وت  ءَ ￴ زندگ داشت کنت۔

چوناہا قاضی  ءِ ￵ شاعری  ءِ ￵وانگ  ءَ ￴ چہ یکّ چیزے من سما کتگ کہ وہد  ءِ ￵ ہمبراہی  ءَ ￴  ءُ ￶ کتہ کاریانی سبب  ءَ ￴ آئی  ءِ ￵ تب  ءُ ￶ میل مٹّان بوتگ بلئے قاضی  ءِ ￵ درشانداب کہ آئی  ءِ ￵ پجّار اِنت ہما زمانگ  ءَ ￴ چہ آئی  ءَ ￴ گون اِنت دانکہ زند  ءِ ￵ گڈّ سر  ءَ ￴۔  ہمے آئی  ءِ ￵ پجّار اِنت۔ پہ درور اے کتاب (چراگ تہنا انت)  ءَ ￴ لہتیں اَنچیں شعر مان کہ باز کوہن اَنت۔ یکّ شعرے کہ ہما دور  ءَ ￴ نمیرانیں نورخان بزنجو  ءَ ￴ گشتگ اے کتاب  ءَ ￴ ہوار اِنت۔

دل ویران انت تئی یاتاں آباد کتگ

تو وَ منارا دیر انت کہ برباد کتگ

اینچو وہد  ءَ ￴ پد اوں قاضی  ءَ ￴ وتی درشانداب متاثر بوہگ نئیشتگ۔ البت آئی  ءِ ￵ تب الّم مٹّ اِتگ۔ بلوچ ڈیھ  ءِ ￵ جاور  ءُ ￶ چاگردی چست  ءُ ￶ ایرانی سان آئی  ءِ ￵ شاعری  ءَ ￴ جوانیں رنگے  ءَ ￴ درا بیت۔ پہ درور :

ہما کہ آہاناں زی نہ بوتگ حرے پہ نام  ءَ ￴

ہما ” دری“ مئے سر  ءَ ￴ سوار انت چے مسکرایے

اے شعر  ءِ ￵ ہمے یکّیں بند  ءَ ￴ کالونائزیشن  ءِ ￵ سرجمیں پروسس بیان کتگ۔ اَنچو کہ دنیا  ءَ ￴ ہر کالونائزر  ءَ ￴ ہچّی گون نہ بوتگ اتکگ  ءُ ￶ واتری  ءَ ￴ درائیں مال  ءُ ￶ ملکتانی واہند بوتگ، ہمے ڈول ￴ گوں بلوچ  ءَ ￴ بوتگ۔ بلئے اے شعر  ءَ ￴ تہنا بلوچ  ءِ ￵ نہ بلکیں دنیا  ءِ ￵ ہر کالونائزر  ءُ ￶ کالونائزڈ  ءِ ￵ سیادی گندگ بیت۔ 

دومی اے کتاب  ءِ ￵ شعرانی تہا قاضی   ءِ ￵ وتی ”جند “ مطلب وتی  سنچ  ءِ ￵ دَرجنگ  ءِ ￵ واہگ ودی بیت۔ 

من ہما انت کہ وتی جند  ءِ ￵ پداں پولاناں

راہبراں راست نہ کت مادنیں راہے پمنا

دل گشیت قاضی وتی جند  ءِ ￵ تہا دور بکن

نیست کسّے کہ بہ جنت دُور بنیں چاتے پمنا

قاضی  ءَ ￴ منی نزّ  ءَ ￴ وت  ءَ ￴ را شوہاز اِتگ بلئے بگندئے انگت آئی  ءَ ￴ سما کتگ کہ آ چد  ءُ ￶ جوان تریں چیزے ساچ اِت کنت۔ بلئے برے برے گُمان بیت کہ آئی  ءَ ￴ وت  ءَ ￴ را در جَتگ  ءُ ￶ وت ہم مار اِتگ کہ آ مزنیں شاعرے۔ چو کہ آئی  ءِ ￵ اے شعر  ءَ ￴ چہ پدّر اِنت:

وتی دوستانی شگان  ءُ ￶ غم ، وتی دژمنانی بد  ءُ ￶ ستم

چشیں قاضی یے کہ مبارک انت پدا مشکل اِنت کہ ودی بہ بیت

قاضی یک دورے اَت، یکّ عہدے اَت، چراگے اَت، دانکہ است اَت روکّ اَت  ءُ ￶ آئی  ءِ ￵ شاعری بلوچی لبزانک  ءِ ￵ آزمان  ءَ ￴ داں زمانگے جڑکشیت۔