کسّہ گوں بنداتءَ آسر نہ بیت۔۔۔

 

بلوچی کسّہی لبزانک ءِ بابتءَمدام وانوک گلّہ ءُ گواہی کن اَنت کہ بلوچیءَچو کہ شاعری ءَدیمروی کتگ کسّہی لبزانکءَ نہ کتگ۔ اے گپّ وتی جاگہءَ راست اِنت۔ شاعری بلوچءَ چہ بنءُ بیھ ءَ گون اِنت ءُ کسّہ ءَ گوں بلوچ ءَ کسانیں پندے برّ اِتگ۔ پدا اوں بلوچی ءَ لہتیں جوانیں کسّہ نویس ودی کتگ۔ 

کسّہی لبزانک ءِ ہمے نوکیں ناماں چہ یکّے جے۔ایم آزاد اِنت۔ آزاد چو کہ منی سنگتے ءُ مئے گوٛرءَ انگت اے رسم زندگ اِنت کہ سنگت مدام وتی سنگتءِ نزوریاں چیر دیئنت ءُ بگندئے من اوں انچو بہ کناں ، بلئے آئیءِ یک حبرے من ءَ دوست بیت، ہرچی بہ گشے بد نہ بارت بلکیں جہد کنت کہ دیمتر ءَ وتی ساچشتاں گہتر بہ کنت۔ ہمے حبرءَ وت اوں وتی گدارک “ ملامت“ ءِ پیش گالءِ تہا نبشتہ کنت۔ ” بس بوان اِتءُ وانگءَ پد حاموش مہ بئت۔“ 

ملامت آزاد ءِ نوک تریں گدارک اِنت کہ نوک چاپ بوتگ ءُ ہمے دمانءَ من ونت ءُ آسر کت۔ کسانیں کتابےءُ پدا سنگتے چیزے نبشتہ کنت تہ دل الّم لوٹیت کہ بہ وانانے۔ اشیءَ پیسر آزاد ءِ آزمانکانی دپتر “ چورہی گران اِنت “ ونتگ اَت ، بلئے آ بری منی لیکہ ہمیش اَت کہ آزاد ءَ اے کتاب چاپ مہ کتیں گہتر اَت۔ بلئے اے گدارک ءِ بابتءَ من گشاں کہ دیری چاپ بوتیں۔

مئے گوٛرءَ کسّہ ءَ کسانیں پندے برّ اِتگ بلئے ہمے وہدءَ سئے چار رنگءِ کسّہ نویس ودی بوتگ۔ اشانی تہا یک ٹولی ہماہانی اِنت کہ آ کوہنیں تبءَ نبشتہ کنگ ءَ اَنت ، آزاد ءَ اوں وتءَ ہمے لڑءَ ہوار کتگ گوں۔

ملامت کسانیں گدارکے۔ کسّہ ءِ بنجاہی کارست ” من“ اِنت ءُ آئی ءَ گوں ہوار دگہ سئے جنک شیرین، سیمو ءُ مجازی کسّہ ءِ ڈلگیں کارست اَنت۔ بنجاہی ھیال مہرءُ درد ءُ جتائی اِنت۔ اشی ءَ گوں ہوار ہما چاگردءَ کہ آزاد نشتگ ہودءِ مردمانی تب ءُ میل ءُ چاگردی چستءُ ایر دروا کسّہ ءَ جاگہ دیئگ بوتگ انت۔ مئے لوگءُ بازارءُ دکاناں مردمانی ہر روچیں حبر ءُ حال کجام اَنت ءُ کجام جیڑہ اَنت اے اوں کسّہ ءِ بہر اَنت۔ حاص مئے ہندءِ سور ءُ سانگانی رسم ءُ دودانی سرءَ جوانیں درے ہوار گیتکگے۔

گدارک ءِ زبان ہم ہما اِنت کہ مئے ہلکءُ میتگانی گپّ ءُ تران ءِ زبان اِنت ، ادءَ اوں نبشتہ کار ءَ گوں ایمانداری ءَ کار کتگ۔ اگاں یک چیزے ءِ کمّی کہ زیادہ گندگ بیت آ ندارگ کشّی اِنت، اے تکءَ کمّو نزور گندگ کئیت، دومی بن رہبندءِ لہتیں جیڑہ اَنت کہ زمانگ ءِ گیشّینگ ءَ نبشتہ کار وت مان گیشّ اِتگ ۔ اشیءَ ابید جاگہ جاگہ یے انچو سما بیت کہ نبشتہ کار ءَ بازیں واقعہ اشتاپ اشتاپیءَ گوازینتگ اَنت، بلئے پدا اوں پلاٹ مہکم اِنت۔

جاہے جاہے وانوک ءَ انچو گوں وتءَ گیپتءُ داریت گشئے ارس رچنت ءُ برے برے کارست اَنچو بے سما بیت گشئے البرٹ کامیو ءِ گدار “درامد” ءِ کارستءِ وڑءَ چہ درائیں وت ساچیں جوزگاں آجو اِنت۔ پدا دمانے رند لس مردمے بیت ءُ وتی ملامتیانی بارءَ پدا کوپگءَ کنت۔ بلئے الّم نہ اِنت کہ ہرکس وتی ملامتیاں وت بہ منّیت۔ چو کہ سیمو ءِ بابتءَ جیڑیت :

“ برے برے سیمو منی ھیالانی دریگءَ ٹکّیت ءُ من جیڑاں کہ من درائیں زند آئیءِ یک توارے ءِ ودارءَ ببا داتگ ، ءُ آ دگرےءِ امبازاں بلکیں اے ھم مہ جیڑیت کہ میتگ ءِ آشکاریں ھیرونی ءِ وشی ءِ کلاتانی ڈرینوک من اوں۔“

سرجمی ءَ کسّہ جوان اِنت ءُ ہر کارست وتی زبانءَ گپّ کنگءَ اِنت۔ بازیں انچیں گپّ ءُ حبر ہوار اَنت کہ وانگءَ گوں کسے ءِ ترانگءَ پرّین اَنت ءُ پدا تاک پہ تاک دل گشیت وانان کن دانکہ کسّہ آسر بہ بیت۔ یکّ رِدے ءَ منءَ دُوریں ترانگے پرّینت ءُ دمانے من انچو ساکم بوتاں گشئے یکّیں رِدءَ سرجمیں کسّہ یے نوک کت۔  

”آئیءَ پہ مہر  کند اِت ءُ گشتے “آڈال !“