لہتیں روچ ات کہ آ مونجا اَت ءُ ہر وھدے ھبرے جست کتیں بس ھئو یا انّاں ءَ گوں پسّویے دات۔ گیشیں ھبر ءِ وڑ ءَ نہ ات۔ من اوں آئی ءِ تب ءَ زاناں کہ ہر وھدے ملور بیت گڑا الّم آئی ءِ ملوری ءِ پژدر ءَ یک سوَبے است۔ ہما مردم کہ پورئیں روچ ھبر کنت ءُ دم نہ بارت اگاں اناگت ءَ ھاموش بہ بیت گڑا الّم آ انچیں جیڑہ یے ءِ دیمپان انت کہ چہ وتی گردانک ءَ درکپت کت نہ کنت۔ من ہرچی کہ جہد کت آئی ءَ نہ گشت کہ چیا ملور آں۔ زنڈیں دمانے ءِ ھاموشی ءَ پد مئے گپّ ءُ ٹال گوں آئی ءِ اوّلی کلوہ ءَ بندات بوت۔
آ: تو اگریچ ونتگ؟
من: ھئو ونتگ، بلئے ہما وھدی کہ من نوک گدار ءِ وانگ بندات کتگ۔
آ: اے مرد ءَ زان ئے؟
من: ھئو نام اشکتگ بلئے نہ دیستگ۔
آ:شاعری اوں کنت ناں؟
من:ھئو۔
آ: اگریچ ءِ کسّہ راستے گڑا؟
گوں ہمے جست ءَ من سما کت کہ من نادراہی درگیتکگ۔ نوں من زانگ ءَ اِتاں کہ اینچو روچ ءَ آئی ءِ ھبر نہ کنگ ءُ پدا چو وت سرءَ ملور بوہگ ءِ سوَب چے انت۔ اگریچ ءِ کسّہ ءَ آئی ءَ را اَنچو گپتگ ءُ داشتگ ات کہ وت ءَ را ”زبادی“ ءِ کارست ءِ دروشم ءَ گندگ ءَ اَت،پمشکا چہ کسّہ ءِ مین ءَ درکپت کنگ ءَ نہ اَت۔
من: اے گدارے ءُ گدار نہ سرجم ءَ دروگے ءُ نہ پورا ءَ راستے۔ کسّہ دروگ ءُ راست ءِ ہواریں دروشم انت۔ بلئے ”اگریچ“ ءَ چہ انچو سما بیت کہ اے نذیر ناصر ءِ سرگوٛست انت کہ آئی ءَ گدار ءِ پوشاک گوٛر ءَ داتگ ءُ نبشتگ۔ چو کہ کسّہ ءِ گیشتریں کارست زندگیں مردم انت ءُ ہمے کارستاں چہ گیشتر انگت زندگ انت۔ ہمے ھاتر ءَ اشی ءَ را تو یکّ دورے ءِ بن دپتر اوں گشت کنئے کہ آ دور ءَ مکران ءِ چاگردی جیڑہ ءُ جنجال چے بوتگ انت یا ہمے وھد ءَ عمان ءِ بلوچانی زندمان چے رنگ ءَ بوتگ۔ اشاں ابید عمان ءُ مکران ءَ لبزانکی چست ءُ ایر چے داب ءَ بوتگ انت ءُ ہما دور ءِ نبشتہ کار ءُ لبزانت ءُ لبزانکی گلّ کجام کجام بوتگ انت۔
آئی ءَ نیام ءَ منی گپّ پروشت ءُ پدا جستے کت۔
آ: اے لبزانک مبزانکاں بلّ۔ شمئے نبشتہ کارانی جیڑہ ہمیش انت کہ ہر جاہے گٹّ بئے بس انچیں سرّا برّائیں گپّ کن ئے کہ دومی مردم نزانت شما گوں ہمائی ءَ گپّ ءَ ات یا گوں وت ءَ لبجگ ءَ اِت۔۔۔
ھاموشی۔۔۔۔
من: تو اگریچ ءَ بلّ، کمّو گپّ کن۔ چنچو روچ انت پہ تو زہیر کنگ ءَ اِنت۔
آ: کسّ ءَ را پہ کسّ ءَ زہیر نہ کنت!
منی گشئے دل سست۔ اے کسّہ ءِ چونیں چاڑے کہ آئی ءَ را گنوکی ءِ سیمسراں رسینتگ ئِے۔ اے دمان ءَ گشئے پہ آئی ءَ ہرچی بے معنا اَت۔
من اوں ھاموش بوتاں۔۔۔
پدا اگریچ چہ پتینکاں پٹّ ءُ سرجم ءَ ونت۔ اے نیام ءَ آئی ءَ ہچ حاصیں کلوہ دیم نہ دات۔ من کہ دومی رند ءَ اگریچ ونت ءُ سرجم کت نوں من زانت کہ آئی ءَ را اے کسّہ ءَ چیا چو مُہر ءَ مُہر گپتگ ءُ گوں وت ءَ داشتگ۔ من پدا کلوہ یے دیم دات۔
من: ھال کن باریں انگت ءَ چہ کسّہ ءَ در نہ کپتگ ئے؟
آ: کمّو کمّو در کپتگ آں۔ بلئے یار مردم چیا چو کن انت؟
من: چون کتگ مردماں؟ کجام مردمانی گپّ ءَ ئے؟
آ: تو یکبرے برو ہمے کسّہ ءَ بوان نوں بیا گپّ کناں۔ (چہ آئی ءِ کلوہ ءَ زانگ بوت کہ آ زہر گپتگ)
من: کسّہ من ونتگ، بلئے ترا چیا چو تورگ ءَ انت؟
آ: یار مردم اے وڑ چیا کن انت؟ ہمے شوکت انت یا برکت انت۔ یکّے وَ ہمیشی ءِ دوئیں نام دپ ءَ نیا انت۔ اشی ءَ را مات ءُ پت کسانی ءَ چیا چو بزّگ کن انت۔ اگاں کسے زانت کہ گوں من چکّے رودینگ نہ بیت آ چیا پیدا کن انت ئِے؟
من: چکّ ءَ گوں سیادی ھون ئیگ انت۔ جبزگانی انت۔ اگاں پت ءُ ماتاں چکّے دوست نہ بیت آ ہر ڈول بہ کن انت وتی جبزگاں پہ آئی ءَ مٹّینت نہ کن انت۔ بلئے ہمے چکّ ءَ کہ نپے مان بیت پدا مات ءُ پتاں انچو دوست بیت کہ چمّانی سر ءَ نادین انت ئِے۔۔۔
آ: ھئو۔۔۔
ہر وھدے کہ آئی ءَ تہنا ھئو گشت من زانت کہ اے گپّ ءِ ھلاس کنگ ءِ ”سگنل“ اِنت۔ من موبائل ایر کت ءُ وانگ ءَ گیروشگ بوتاں۔ دمانے ءِ ھاموشی ءَ پد موبائل ءَ توار کت۔ من چار اِت تہ پدا آئی ءِ کلوہ یے اتکگ۔
آ: یار اے کسانیں جنکّاں چیا پیریں مرداں دیئنت ، زانا اشان ءَ دل مان نیست؟
من: تو مرادی ءِ ھبر ءَ ئے؟ شوکت ءِ ناکو یحیٰ ءِ جن ءِ؟
آ: ھئو۔ اگاں مرادی ءَ یحیٰ ءِ وڑیں پیریں ڈوڈے ءِ بدل ءَ کسانیں مردے بہ رستیں کہ آئی ءِ بالاد ءِ آسے توس اِت کتیں ءُ آئی ءِ ہمبراہی ءَ مرادی ءَ میار مہ کتیں ۔ تئی دل ءَ مرادی ءَ اے وڑ کتگ اَت؟ روچے مردے ہ دُمب ءَ کپتگ اَت؟ یا پہ جنکّاں دلّاری کتگ ات؟
اینچو جست یکپارگی ءَ پسّو کنگ گران اَت۔ پدا اَنچیں مردمے ءِ جستانی پسّو ءِ دیئگ کہ آ پہ کسّہ یے ءَ اینچو حساس انت گڑا راستی ءَ چون بیت۔
من: چاگرد ءِ دوداں یک مردمے مٹّینت نہ کنت۔ پدر سری چاگرد ءَ مردین زور اِنت ءُ آ وتی دل ءَ گشیت من ہرچی لوٹاں کُت کناں بلئے جنین اگاں جانی درگت ءَ نزور انت، آ دگہ ہچ ھساب ءَ چہ مردین ءَ کمتر نہ انت۔ آ وتی بیراں انچو پہ مکر ءُ ھیلہ گپیت چو کہ مرادی ءَ چہ یحیٰ ءُ شوکت ءَ گپت انت۔ یحیٰ ءِ لوگ ءَ کہ رنگ رنگیں چکّ گردگ ءَ بوت انت ءُ شوکت چہ زبادی ءَ سست۔ اے دروا ہما آس ات کہ مرادی ءِ دل ءَ روکّ اَت ءُ درسے سوتک انت۔ جنین ءَ اگاں چاگرد پہ زور گر ءُ بند کنت ءُ آئی ءَ ایر جنت آ الّم وڑے نہ وڑے ءَ وتی بیر ءَ گپیت۔
(من ءَ سما بوت کہ من وت سر ءَ وت فیمنسٹے بوہگ ءَ آں۔ من ھاموش بوتاں۔دمانے ءَ پد جست کت)
من: بلئے ترا اے کسّہ ءِ کجام وئیل اینچو تورگ ءَ انت؟
آ: انگت ءَ من ءَ جست ئے کہ ترا کجام چیز گورگ ءَ اِنت۔ شما مردین کچکّ اِت، ہرجاگہ دپ جنان ات۔ بلئے اگاں ہمے کار ءَ جینے بہ کنت شما گش ات ”کھبگے“۔ مردینے چو یلہ چر بیت گڑا آئی ءَ چے گش انت، یکبرے ہمے گپّ ءَ بگش۔
من جیڑ اِت تہ پہ دل مردینے ہر وڑ بہ بیت پہ آئی ءَ کھبگ ءِ وڑیں لبز نیست۔ کسے یلہ چرے گشیت یا کسے عاشقو یے گشیت بلئے چوشیں لبزے نیست۔ من کہ پسّو نہ دات آئی ءَ پدا جست کت۔
آ: زبادی ءَ چے گناہ کتگ اِت کہ آئی ءِ سر پہ ”کال گرلی“ ءَ کپت۔ آئی ءَ مہر کتگ ات۔ اگاں شوکت ءَ زانگ کہ من گوں آئی ءَ سُور کت نہ کناں گڑا پرچا گوں آئی ءَ مہر کت ئِے ءُ سور ءِ قول ءُ پیمان کت ئِے۔ جنکّاں زانا دل مان نیست؟ شوکو ءَ وت شت ءُ گوں وتی ناکو زتکے ءَ سور کت کہ سور مہ کناں مات ءُ پت زہر بنت۔ بلئے زبادی ءَ زانا مات ءُ پت نیست ات.؟۔۔۔۔۔
آئی ءِ۔ہمنچو کلوہ یکجاہ اَتک من بس وانان اِتاں ءُ موبائل ٹلینگ ٹلینگ ءَ ات۔ من زانت کہ جنکّے ءَ پہ چنچو مشکل بیت کہ اگاں آئی ءَ گوں کسے ءَ مہر انت ءُ آئی ءِ مہروان دگرے ءِ امبازاں بہ بیت۔ اے ہما درد ءُ تورشت انت کہ جنین زات اشی ءَ کدی چہ دل ءَ بُرت نہ کنت۔دیراں پد من جست کت۔
من: ترا زبادی ءِ کسّہ پمشکا چو تورگ ءَ انت کہ زبادی جنکّے۔ شوکت اوں برباد بوت ءُ شت۔
آ: شوکو ءَ ہچ مرگ ءَ نہ گپت۔ آئی ءَ جنے است ات، چار چکّ است ات لوگ ءُ جاگہ است ات۔ ملور بوت شت کلباں گوں جنکّاں وتی وھدے گوازینت ءُ برے شرابنءُ بیئرے وارت ءُ وت ءَ را چاڑے کت۔ بلئے زبادی! زبادی ءَ چے رست؟ شرّ ءُ مُرداریں مردے کہ آجی ءِ کار مدام زاہ ءُ بد کنگ ات ءُ پدا ہمے مرد ہیروینی یے بوت ءُ جیل ءَ شت۔ اگاں زبادی ءَ پہ وت ءَ ہما راہ گچین کت کہ شوکو پ کتگ ات گڑا آ چیا میاری کنگ بہ بیت؟
من: تو سکّ جذباتی ئے، اے کسّہے یار۔ بلئے چاگرد ءِ اے دودانی تیلاں من ءُ تو کجا سست کن ایں۔ ما وت ہمے آس ءَ ستکگ ایں۔
آ:ھئو۔
آئی ءَ بس ہمنچو گشت ءُ ھاموش بوت۔ من زانت کہ کجام ھبر آئی ءَ گیشتر تورگ ءَ ات۔ زند ءَ گران تریں ساھت ہمیش انت کہ چیزے تئی انت بلئے اسل ءَ تئی نہ انت۔ آئی درائیں وشّی ءُ لذّت دگرانی بھت ءَ بہ بنت ءُ بس نام ءَ گوں تو بندوک بہ بیت۔
No comments:
Post a Comment