تنیگہ دم نہ برتگاں

 

بلوچی نگد  ءَ ￴ پہ نیکیں پالے کہ مروچاں نگد کار یک برے نہ نندیت  ءُ ￶ ساچشتکار  ءِ ￵ گوٛست، چکّ  ءُ ￶ چلانگ  ءُ ￶ کار  ءُ ￶ روزگار  ءُ ￶ زند  ءِ ￵ جاورانی سر  ءَ ￴ تران نہ کنت بلکیں ھبر چہ ساچشت  ءَ ￴ بندات بیت  ءُ ￶ چموداں آسر بیت۔ دنیا  ءَ ￴ اَنچو کہ اے ربیت ھلاس بوتگ بلوچی  ءَ ￴ اوں نوں کمترّان اِنت۔ بلئے یک چیزے کہ انگت من سما کناں نگد  ءَ ￴ گوں زوراکی یے، آ ساچشت  ءِ ￵ نہ گیشّینگ اِنت، آئی  ءِ ￵ لبزانکی کدّ  ءُ ￶ بستار  ءِ ￵ مانگیشّنگ اِنت۔ بلوچی  ءِ ￵ گیشتریں نگدکاراں من واناں گڑا سما بیت کہ اشانی وانگ  ءَ ￴ پیسر من انگت ساچشت ءَ ￴ گہتریں رنگے  ءَ ￴ سرپد بوتگ آں، نوں وَ گنتر مان گیشّ اِتگ آں۔

غفور شاد  ءِ ￵ اے کتاب”تنیگہ دم نہ برتگاں“ مبارک قاضی  ءِ ￵ یک لچّہ یے  ءِ ￵ مانائی گیشواری اِنت۔

اے لچّہ چو کہ ”مکالمہ“ ءِ ￵دروشم  ءَ ￴ اِنت پمشکا گوں لچّہ  ءَ ￴ بازیں کارستے ہوار کپیت  ءُ ￶ بازیں داں گڈّسر  ءَ ￴ گون اِنت، بازیں راہ  ءِ ￵ نیم  ءَ ￴ ساہ دیان بیت۔

من اے ھبر  ءَ ￴ سرپد باں کہ شرّیں نگدکار ساچشت  ءَ ￴ زندگ کنت۔ اگاں یک ساچشتکارے  ءَ ￴ جوانیں نگدکارے مہ رسیت آئی  ءِ ￵ لبزانکی کدّ  ءُ ￶ بالاد گیشّنگ نہ بیت۔ قاضی چوکہ وت اَنچیں نامے کہ بلوچی  ءِ ￵ ہر وانوک  ءُ ￶ گوشداروک چہ آئی  ءَ ￴ آشنا اِنت۔ بلئے ہمے آشنائی  ءِ ￵ سبب قاضی  ءِ ￵ شاعری  ءِ ￵ رسانک اِنت، الّم نہ اِنت کہ ہر جوانیں ساچشتکار  ءِ ￵ رسانک اینچو مہکم بہ بیت۔ اگاں نہ اِنت گڑا آ چے بہ کنت؟ اے ڈولیں جاوراں نگدکار وتی کِرد  ءَ ￴ پیش داریت  ءُ ￶ ساچشت  ءِ ￵ بالاد  ءَ ￴ گیشّینیت۔

اگاں قاضی زندگ بوتیں  ءُ ￶ کسے  ءَ ￴ چہ آئی  ءَ ￴ ھبر گپتیں کہ اے لچّہ   ءَ ￴ تو چے گشگ لوٹ اِتگ؟ من پہ جزم گشاں آئی  ءَ اے گپّ نہ کتگ اِتنت کہ شاد  ءَ ￴ کتگ اَنت۔ بلئے نگد کار  ءِ ￵ وَ  ￶ ڈبّہ ہمیش اِنت کہ آ ساچشت  ءِ ￵ کدّ  ءُ ￶ بالاد  ءَ ￴ بہ گیشّینیت۔

غفور شاد  ءِ ￵ اے مانائی گیشواری لچّہ  ءَ ￴ انچیں رنگے  ءَ ￴ پیش داریت کہ سد سال  ءَ ￴ پد اگاں کسے ”قاضی“  ءَ ￴پہمگ بہ لوٹیت آئی  ءَ ￴ پہم اِت کنت۔ سد سال  ءَ ￴ رند قاضی زندگ نہ اِنت بلئے ہمے لچّہ کہ است اِنت آئی  ءِ ￵ کارستاں آ دور  ءِ ￵ وانوک نہ زانت۔ پہ درور منیر  ءِ ￵ کارست اِنت، کمبر، گلام، شیر  ءُ ￶ دگہ بازیں۔

نوں یک مردمے کہ قاضی  ءِ ￵ دور  ءَ ￴ زندگ نہ بوتگ آ چے زانت کہ گلام  ءُ ￶ شیر کئے اَنت  ءُ ￶ پرچا گوں ”من“  ءَ ￴ یکّیں مرکب  ءَ ￴ سوار اَنت۔  ءُ ￶ ہمے مرکب چی یے؟ مرچیگیں وانوک زانت کہ اِد  ءَ ￴ قاضی کجام کارستانی ھبر  ءَ ￴ اِنت بلئے بگندئے سد سال  ءَ ￴ پد  ءِ ￵ وانوک شہید غلام محمد  ءُ ￶ شہید شیر محمد  ءَ ￴ مہ زانت، گڑا آ اے لچّہ  ءَ ￴ چوں مانا بہ کنت۔

اِد  ءَ ￴ یک ھبرے تچک بیت کہ قاضی  ءَ ￴ اگاں وتی شاعری  ءَ ￴ نامے  پہ چیدگ کارمرز کتگ یا تلمیحے کارمرز کتگ، اشانی کارمرزی  ءَ ￴ آئی  ءَ ￴ بازیں سوچ  ءُ ￶ بیچّارے کتگ۔ اگاں کرنے  ءَ ￴ پد کسے ہمے لچّہ  ءَ ￴ درجَنگ بہ لوٹیت بگندئے شاد  ءِ ￵ وڑ  ءَ ￴ اشی  ءَ ￴ مانا کت مہ کنت  ءُ ￶ دگہ مانایے بہ دنت ئِے￸، بلئے اے گنجائش است کہ کرنے  ءَ ￴ پد اوں اے لچّہ ہما دور  ءِ ￵ جہگیری  ءَ ￴ کت کنت۔ ہمے جوانیں شاعری  ءِ ￵ درور اِنت۔

شاد  ءَ ￴اوں جوانیں رنگے  ءَ ￴ گوں وتی نگدی زانت ءُ ￶ سرپدی  ءِ ￵ رِد  ءَ ￴ اے لچّہ  ءِ ￵ مانائی گیشواری کتگ، الّم نہ اِنت کہ مانا اے بہ بیت  ءُ ￶ اگاں مانا یکّے بوتّیں گڑا اے ساچشت  ءَ ￴ ہما وھدی ساہ داتگ اَت۔ بلئے جہدے جوانیں  ءُ ￶ ہمے داب  ءَ ￴ برجاہ بہ بات۔