لبزانک شُگلے نہ اِنت، پہ جوانیں لبزانک ءِ ساچگ ءَ مزنیں جکانسری یے لوٹیت۔ لبزانک ساچگ پہ موڈ بوت نہ کنت، اے یک شعوری کارے ءُ ساچشتکار ءَ گوں دلجمی ءُ سنگینی وتی ازم ءَ گوں بندوک بوہگی اِنت۔
عطاشاد ءِ یات ءَ آئی ءِ بیست ءُ ہشتمی سالروچ ءِ درگت ءَ جیوز گْوادر ءَ 13 فروری 2025 ءَ جیوز ءَ ”شگراللہ بلوچ آرٹ گیلری“ ءَ یک دیوانے برجم دارگ بوتگ۔
چونہا مئے گوٛر ءَ لس مردمانی لیکہ ہمیش اِنت کہ لبزانکی دیوانے بیت ہود ءَ مچّی ءُ میڑی بیت، بلئے جیوز ءِ جوانی اش اِنت کہ اد ءَ دیوان ءَ مردم کمّ کا اَنت ءُ ہما مردم کا انت کہ پہ دل ءُ ستک گوں زبان ءَ بندوک اَنت۔
دیوان ءِ بندات کے۔بی فراق ءَ کت ءُ عطا ءِ بابت ءَ آئی ءَ وتی ھیال درشانت اَنت۔ کے۔بی فراق ءِ گشگ ءِ رِد ءَ عطا ہما شاعر اِنت کہ آئی ءَ روایت پروشتگ اَنت، آئی ءَ وتی ”پرسونا“ پروشتگ ءُ وتی درشان ءَ چہ روایتاں سر گوٛستگ۔ چو کہ عطا گشیت:
پارساؤں نے بڑے ظرف کا اظہار کیا
ہم سے پی اور ہمیں رسوا سرِ بازار کیا
کے۔بی ءِ گشگ ءِ رِد اے ڈولیں ”کنفیشنل شاعری“ مئے گوٛر ءَ کمّ در کئیت کہ مردم وت بہ منّیت کہ من چی یے آں ءُ منی چاگرد چون اِنت۔ عطا وتی ”اصل“ ءِ منّگ ءَ کدی اوں چکّ ءُ پد نہ بوتگ۔ دگہ یک ھبرے کہ اوّلی رند ءَ کے۔بی ءَ گشتگ اَت کہ عطا ءِ شعرانی تہا برے برے من پابلو نرودا ءَ سما کناں۔ چو کہ آئی ءِ لچّہ ”ساھکندن“ ءِ اے بند:
تو پہ سرانی گڈّگ ءَ زند ءِ ھیالان ءَ کُش ئے
پہ سندگ ءَ داشت کن ئے پلّاں چہ بو تالانی ءَ
کے۔بی ءِ گشگ ءِ رِد ءَ ہمے بند پابلو نرودا ءِ شاعری ءَ اوں است انت،” پہ سندگ ءَ داشت کنئے پلّانی چہ بو تالانی ءَ “۔ بگندئے عطا چہ بازیں دری شاعراں سان مند بوتگ۔ وتی گلگدار ءِ تہا اوں عطا گشیت کہ دری لبزانک ءِ ہر رجانکے کہ چہ من سر بوتگ من ونتگ۔ چریشی ءَ یک ھبرے پدّر بیت کہ عطا ءَ اے نوکی بازیں جہد ءُ جکانسری یے ءَ پد در جَتگ۔
کے۔بی فراق ءَ پد عطا ءِ سر ءَ ورنائیں شاعر شاہ میر دیدگ ءَ وتی ھیال درشانت اَنت۔ لچّہ ”وفا ءِ نہادی“ ءِ سر ءَ تران کنان ءَ شاہ میر ءَ گشت کہ اے یک مونولاگ لچّہے کہ اشی ءِ سئے کارست اَنت۔ یکّے عطا کہ ھیران انت، دومی بہا کنوک کہ سودا ءَ جَنگ ءَ اِنت ءُ سیمی نہا زوروک بزاں جہان اِنت۔ اے لچّہ ءَ چہ ہمے پدّر بیت کہ اِد ءَ جزبگ، مہر ءُ مارشت ءَ چہ گیش نہاد ءُ لوٹ زوراور انت۔ چو کہ ہمے لچّہ ءَ کلدار ءِ ٹلینگار چار رند ءَ کارمرز بوتگ۔ شاہ میر ءَ گشت کہ ساچشت ءِ پرّیچگ آئی ءِ لذّت ءَ بارت، بائد اِنت پرّیچگ مہ بیت، بلکیں ہر ساچشت ازمی رنگ ءَ چارگ ءُ تپّاسگ بہ بیت۔
وسیم وارث ءَ عطاشاد ءِ لچّہ ”شپانک“ ءِ سر ءَ وتی ھیال درشان کت اَنت۔ آئی ءِ گشگ ءِ رِد ءَ اے لچّہ ءَ عطا ءَ جوانیں رنگے ءَ گوناپ سازی کتگ ءُ بلوچ زندمان ءِ بازیں تک ءُ پہناتے پدّر کتگ۔ چو کہ لچّہ ءِ یک کارستے شپانکے، بزگ اِنت نیزگار اِنت ءُ دومی یک زیبائیں ءُ ھزگاریں جنکّے۔ لچّہ بلوچ ءِ کوچّگی زند ءِ سر ءَ انت کہ سرجمیں عکسے ءِ دروشم ءَ ندارگاں پیش داریت، قبائلی جہل ءُ بُرزی ءُ طبقات اے لچّہ ءَ جوانی ءَ درا بنت۔
رزاق تحسین ءَ عطا ءِ شاعری ءِ بابت ءَ وتی ھیال درشانت اَنت۔ عبداللہ شوہاز ءَ عطا ءِ سر نبشتگیں اردو نبشتانک” عطاشاد اگر اُردو میں نہ لکھتے۔۔۔“ ونت۔ اے نبشتانک ءَ عطاشاد ءَ گوں اردو نگد کارانی ”تعصبانہ رویّہ“ آئی ءِ شاعری ءَ چہ بلوچستان ءَ دارگ ءِ جہد ءُ پہ اردو ءَ عطا ءِ داتگیں گالجوڑانی سر ءَ تران کت۔
گڈسر ءَ بلوچی ءِ نامی ئیں شاعر شاہ ابنِ شین ءَ عطاشاد ءِ لچّہ ” وس ءِ بے وسی“ ءِ سر ءَ تران کت۔ آئی ءَ عطا ءِ سر ءَ نبشتگیں وتی نبشتانک ”سبزیں گمان پد منتگیں جہان ونت۔ شاہ ءَ عطا ءِ لچّہ جتائیں شہزانتی لیکہانی رِد ءَ تپّاس اِت۔ آئی ءِ نبشتانک ءِ کسانیں بہرے:
”.
اتا شاد ءِ لچّہ وس ءِ بے وسی ءَ اگاں گوں اگل ءُ ھوش بہ وان ئے تہ سما کپ ایت کہ لچّہ ءِ کارست چہ سرئیلزم ءِ جھان ءَ یک انچیں چاگردے ءَ اتکگ اود ءَ آئی ءِ جیڑاتگیں درائیں اھساس چرآئی ءِ گُمان ءِ جھان ءَ چپّ اَنت، نہ تھنا اے چاگرد آئی ءِ گمان ءِ بگیر اِنت بلکیں اد ءَ چُشیں ھچ وڑیں تب ءُ مئیلے ھم نیست کہ آئی ءِ اھساس ءَ را درشانے بہ رس ایت ءُ ھمے درشان ءِ اشکنوکے ھم بہ بیت
جھان کہ منی جھہ مِنندی نہ اِنت ءُ جتااِنت چہ جون ءَ منی
جھان کہ منی بے گناھی ءِ ارواہ
چو کہ ملائکت ءِ استمان
جھان کہ منی پیری ءِ زانتکاریں گناہ
زبھر اِنت اچ دوزہ ءَ
منی بے ھسابیں ھدوکانی واھگ، بھشتانی کرز ءُ بھا
نہ انت ماں گم ءُ جیڑگ ءِ نھادی ءَ
اے لچہ انچیں جھانے ءِ کسّہ اِنت کہ اود ءَ کارست بے بیسھی ءِ دیمپان بیت، کارست ءَ یک انچیں جھانے ءَ وتی کدم ایر کتگ انت کہ اود ءَ کول ءُ راستی ءِ میان ءِ تضاد پدّر اِنت.اے نبشتانک لچّہ ءِ کارست ءِ کیپیت ءُ آئی ءِ پیگام ءِ سرپد بوھگ ءِ جھدے لچّہ ءِ تہ ءَ کارست انچیں جاورے ءِ دیمپان اِنت کہ اود ءَ ھر چیز چہ آئی ءِ وس ءَ ڈنّ اِنت کارست وتواک بوھگ لوٹ ایت کہ وتواکی انسان ءِ بُنکی واھگ اِنت.
اے واھگ ءِ واھگ داری ءِ پُژدر تھنا ایش اِنت کہ انسان وتی درائیں چست ءُ ایراں ءُ گوں وت درائیں سوڑگ ءُ شَور ءُ سَلاھانی مَستری ءَ لوٹ ایت. اے وس ءِ وتواکی آئی ءَ را یک وت بیسھی یے دنت ءُ وت بیسھی آئی ءَ را ھما مول ءَ دنت کہ گونائی ءَ آ یک آزاتیں ءُ وشھالیں ءُ وت مستریں زندے گوازینت بہ کنت.“
شاہ ابنِ شین ءَ وتی نبشتانک آسر کت ءُ اے دیوان چمداں ہلاس بوت۔
No comments:
Post a Comment