حنیف شریفءِ نوکیں گدار ”افسانہ“ ءِ چاپ بوئگءِ جار شنگ اِت، گوں نامءِ اِشکنگءَ من اجکّہ بوتاں کہ کتاب گدارے بہ بیت ءُ پدا آئیءِ نام ”افسانہ ” بہ بیت گڑا اے گنوکی ءَ تہنا حنیف کت کنت۔ کتاب زُرت وانگ بندات کت، دُور ءَ رستاں نوں سما بوت کہ مئے نزّ ءَ افسانہ (آزمانک) چی ئے ءُ پہ حنیف ءَ افسانہ چی ئے؟
وانگءِ وہدءَ سنگتے ءَ جست کت کہ حنیف وتی کسّہ ءَ گون اِنت یا ناں ؟ من گوٛشت ہئو گون اِنت، بلئے انگت نہ مرتگ، بس ابیتک اِنت۔ آئیءَ گوٛشت ہمے ابیتکی ہست بات ءُ حنیف زندگ بات ، ہمے پہ بلوچی ءَ نیکیں پالے۔ ءُ من ہم گوٛشاں کہ اے حنیف نام زندگ بات ءُ مدام اَنچو ننداتءُ کسّہ نویسان بات۔
گدار ءِ وانگءَ پد دلءَ حُبّ کت کہ چیزے نبشتہ کناں بلئے پدا حیال کت کہ من حنیفءِ سرءَ چے نبشتہ کت کناں؟ ناں نگد کارے آں، ناں لبزانکی جتائیں لیکہاں پہ جوانی سرپد آں ءُ ناں کہ کسّہی لبزانکءِ تیلءُ اوتاکاں گیشّینت کناں، پمشکہ من ہرچی کہ نبشتہ کناں آئیءَ لبزانکی بستارے بوت نہ کنت ، بس دل نہ منّیت، من نبشتہ کناں۔ ءُ نبشتہ کنگءَ وت ءَ انچیں چاڑے گون کہ دمانے مردمءَ ترٛہینیت۔ حنیف وت گدارءِ تہا وتی نبشتہ کاریں کارستءِ بابتءَ نبشتہ کنت :
”آئی ءَ بس نبشتہ کنگی اَت۔ نہ چار اِت ئِے کہ پہ کئے ءَ نبشتہ کنگءَ آں، چیا نبشتہ کنگءَ آں، پرچا نبشتہ کنگءَ آں۔ آئی ءَ بہہ نہ جیڑ اِت کہ نبشتہ پہ من چی ئے؟
نبشتہ آئیءَ سکون دنت یا ناں ؟
نبشتہ آئیءِ سنگت اِنت یا ناں ؟
نبشتہ آژناگے؟
پجّاروکے؟
درآمدے؟
یا دژمنے کہ پہ آئی ءِ بیہار ءَ آ نبشتہ کنت،
آ چہ ایشاں بے فکر ءُ بے پرواہ اَت۔ آ، اے وڑیں جستانی دمب ءَ نہ کپت۔
آئی ءَ دیست ، نبشتہ کت۔“
چو حنیف ءِ کارست ءَ منءَ اوں نادرٛاہی ئے گون کہ من واناں تہ دل الّم کشّیت کہ چیزے نبشتہ بہ کناں۔
حنیف ءِ اے گدار تکنیک ءِ رِدءَ چٹ جتائیں گدارے۔ پلاٹ ہور ءُ تور اِنت ءُ کسّہ کسّ نزانت چہ کجا بندات بیت ءُ کجام جاگہ ءَ مان گیشّیت پدا چنچو دور رؤتءُ آسر بیت یا نیام ءَ کپّی چنڈی بیت ءُ گار بیت۔ بلئے کارستاں انچو چنت ءُ ٹہینیت کہ نیامءَ وانوک سما کنت کارست بگندئے مرتگ یا گار بوتگ، بلئے اناگتہ سما کنئے کہ پدا ہمے کارست چہ دگہ شمگےءَ سر کشّان اِنت۔ پہ درور واجہ کُمپُو ءِ کارست کہ اَبید (گدار ءِ بنجاہی کارست) ءِ وانگجاہ ءِ اوّلی استاد اِنت، چہ ہمائیءَ ابید وشّ وشّ نبشتہ کنگ ہیل کنت، کُمپُو ءِ بابتءَ ہما زمانگ ءَ کسّہ ئے نامدار بیت کہ اشی ءَ را جنکّے دوست بوتگ ءُ یک روچے ہمے جنکّ آئی ءِ ٹالکی سیکل ءَ سوار بوتگ، نوں ہما اِنت واجہ کُمپُو پیر اِنت بلئے اے کلنڈیں ٹالکی آئی ءَ انگت گون اِنت کہ آئی ءَ کسے ءِ یاتاں پرّینیت۔
نیام ءَ واجہ کُمپُو چہ کسّہ ءَ گار بیت۔ ابید رُدیت مزن بیت ءُ وانوک چہ واجہ کُمپُو ءَ چٹ شمشکار بیت کہ اناگت ءَ کسّہ کار ہمے کارستءَ پدا کاریت ، ہمدءَ کارست وتی مہر ءِ کسّہ ءَ پاشک کنت ءُ گوں ہمے حبرءَ اے کارست گارءُ گور بیت۔ پدا ناں واجہ کُمپُو درا بیت ءُ ناں آئی ءِ ٹالکی۔
گدار ءِ بنجاہی کارست ابید اِنت، ابید نبشتہ کارے ءُ چہ کسّہ ءَ ہمے گُمان بیت کہ ابید نبشتہ کار ءِ جندءِ کارست اِنت۔ اے حبرءَ وت ہم منّیت کہ ” کسّہ ءَ نامءُ جاگہ ءَ ابید، ہرچی راست بوت کنت“۔ ءُ بگندئے اے کسّہ ءِ گیشتریں ویل راست اَنت کہ کسّہی گوناپ دیگ بوتگ اَنت۔
حنیف ءِ اے گدار مزنیں گدارے ءُ اِشی ءِ تہا یکّیں وہدءَ دو سئے کسّہ ہوری ءَ روان کنت۔ یکّیں وہد ءَ نبشتہ کار نشتگ نبشتہ کنگءَ اِنت، ہمے نیامءَ مزن وانگجاہ( میڈیکل کالج) ءَ عاشقی ءُ سنگتانی دیوان درّی ءُ زند ءِ اڑ ءُ جنجالانی کسّہ جنزگءَ اِنت، ہمے نیام ءَ ابید ءِ کسانی اِنت ءُ آ پہ زینب ءِ مات ءِ کستریں جنکّءَ ہُدوک اِنت ءُ ہمے دمان ءَ بالی گرابے ءَ سوار اِنت، جونے ایمبولنسے ءَ اِنت، کسے ریل ءِ بانَگ ءَ اوشتاتگءُ نود برے عکسے ساز اَنت ءُ برے کپّی چنڈی ءَ پدا کرٛوج اَنت۔ اینچو کسّہ یکّیں رم ءَ ہوار کنگ، دُرٛستانی اوتاکاں یک جاہے برگ ءُ گرہن دیئگ مزنیں جکانسری ئے لوٹیت ءُ پہ اشی ءَ کسّہ ساچی ءِ سنچ ہژدری اِنت ءُ اے سنچ حنیف ءِ گوٛرءَ ہست اِنت۔
کسّہے کہ ترا شپ ءِ نسپے ءَ بہ کندینیت ءُ تہنائیءَ ٹہک دیگ بہ پرمائیت، برے ماں وانگجاہءِ زمانگءَ بہ بارتءُ پدا ہما تبکّ ءُ ہم مکتبیانی سنگتیءُ عاشقی ءُ جنکّانی کسّہاں نوک بہ کنت، برے ماں کوہءُ گیاباناں تپنگے بڈّءَ بہ دنتءُ جنگءَ بہ بارت یا ماں کوچّگےءَ کسانیں جنکّے ءِ اشکءَ شکر ورنائےءِ دل ءَ بہ درکّینیت۔۔۔۔
ءُ برے مردم ءَ اَنچو ابیتک بہ کنت گُشئے دمانے وہد وتی گاماں داریتءُ ہمدءَ اوشتیت ءُ تہنائی پہ ورگءَ کئیت۔
اے ڈولیں کسّہ حنیف نبشتہ کت کنت۔
پدا اے گِدار ءِ جوانی اشی ءِ زبان ءُ بیان اِنت۔ نبشتہ کار ہجبر اے چیز ءَ چکّ ءُ پد نہ بیت کہ وانوک آئی ءَ با پشت ءَ چے گوٛشیت بلکیں آئی ءَ وتی کار گوں ایمانداری ءَ کنگی اِنت ءُ گوں وتی کارستاں آمید کنگی اِنت۔ پہ درور ہر جاہے کہ زاہ ءُ دژمانے دیگی اِنت نبشتہ کار آئی ءَ ہما ڈول ءَ نبشتہ کنت۔ لہتیں رِد اِدءَ سیل کن اِت:
”*کسمادر، وت ءَ را نہ چاریت ءُ زینب ءِ مات ءِ جنکّ ءَ نہ چاریت۔ کوٹک۔ اڑے مردم وتی چکّ ءِ کدّیں جنکّءَ ٹہینیت، بے غیرت، حرام زادگ۔
*دُرٛہا ہمے بلّک انت۔ ہمے دلّڑی ، مات پرّ ، چمّ چٹّ۔
*جمیلہ زنڈ، نہ جمیلہ مزن پوک۔
* کوٹکی مہ کن ابید۔ وتی اے کس پیریاں وتی کرّا بہ دار۔ بگا نہ ورئے۔ انّاں، تو چیا چو کنئے؟“
بگندئے مئے لہتیں وانوک یا نگد کاراں اے حبر وشّ مہ بیت کہ اے ڈولیں حبر چیا گپّ ءُ ٹال ءَ ہوار کنگ بوتگ ءُ اے پہ زبان ءَ تاوانے ، بلئے لبزے کہ تئی زبان ءَ ہست اِنت ءُ آ تئی ہر روچیں زند ءَ کارمرز بوہگ ءَ اِنت گڑا آ اَنچیں کسّہے ءِ اوں بہر بوت کنت کہ آئی ءِ چاگرد تئی ہر روچیں زند بہ بیت ءُ ہمے وہد ءُ باریگ بہ بیت۔
اِشی ءَ ابید حنیف ءِ زبان ءِ شیرکنی ءُ ذگریں درٛوشم ءَ اوں کسّہ تامدار کتگ۔ آئی ءَ ہمنچو گالریچ کارمرز کتگ کہ شہراں نشتگیں مردم گیشتر چہ اِشاں آشنا نہ اَنت ءُ ایندگہ زبان بلوچی ءِ ہمے تب ءَ ایر کشّگ ءَ اَنت۔ لہتیں اَنچیں حبر اَنت کہ مئے کوچّگی زند ءَ ہر روچ کارمرز بنت، پہ درور :
کران بہ گی، مات اِنت ئِے، چلنڈان اِنت ءُ پیداک اِنت، بلئے ہمے نہ بوتگیں سنگتانی ہمراہ داری، مات ئِے بند بیت، من اگاں ایمان ءَ مہ دیاں، بیا اِت منی کبر ءَ لٹّ بہ جن اِت، چمّ چٹّ، چشیں شومّ ءُ شانزدہ، مرگءَ منءَ تینّے دل ءَ داتگ۔ “
اے ڈولیں بے کساس گالریچ کارمرز کنگ بوتگ اَنت کہ ہمیشانی سبب ءَ کسّہ ہر حسابءَ بلوچی ءِ رنگ ءَ جنت۔ چوناہا ہرچیزے کہ وتی زبانءَ بیت ہما لبز ءَ وت ءَ را تاثیرے گون، چو کہ دعا ئے بہ بیت ہم آئی ءِ سان تہنا ہما زبانءِ لبز ءَ گون اِنت۔ حنیف ءَ اے گدار ءَ بازیں دعا ہم ہوار کتگ کہ حاص مئے ہندءَ جنین اِشاں کارمرز کن اَنت۔ پہ درور :
”:شمارا رَپل پوندات، ترا نالت اِنت مزدک، گریب تئی دژمن بات اَنت۔ “
اے کلّیں حبرانی وتی تامے ءُ اے کارست ءِ زبان ءَ گیشتر تامدار کن اَنت ءُ گپّ ءُ ٹال وانوک ءَ گوں وت کشّ اَنت۔
پدا اینکاسیں مزنیں کسّہ یے کہ وانوک ءَ بیزار مہ کنت ءُ آئی ءَ اَنچو گوں وت ءَ بہ داریت کہ رند ءَ وانوک سما کنت کہ آ وت ہمے کسّہ ءِ کارستے جوڑ بوتگ، اے پہ نبشتہ کار ءَ سوبینی ئے ۔ کسّہ چہ نیام ءَ بندات بیت، پدا بنجاہی کارست ءَ کسانی ءَ بارت، مزن کنت، مزن وانگجاہ ءَ بارت ءُ گوں جتائیں سنگتاں ڈیکّ دنت، ہمد ءَ پری ءُ مزدک ءِ عشقءِ کسّہ گون کپیت، ہمد ءَ ملنگ (ملنگ وت اَنچیں کارستے کہ ہر بلوچ آئی ءَ زانت، اَنچو کہ کسّہ ءَ کوہ ءَ اِنت ءُ جنگ ءَ اِنت انگت ہما ڈول ہست اِنت ءُ یک شلہ جنگ ءَ انت )، گار بیت ءُ کوہاں سری بیت، جاتو پروفیسرے بیت ءُ چکّاں وانینیت، ابید درانڈیہہ بیت ءُ افسانہ (پری) مِریت، مزدک چکّ ءُ چلانگ ءَ کپیت بلئے نہ کسّہ آسر بیت ءُ نہ کسّہ کٹّیت بس ہمے وڑ ءَ روان کنت۔
دگہ یک کتہ کاری ئے نبشہ کار ءَ اے کتگ کہ یکّ کارستے کوہِ سلیمانی گالوار ءَ گپّ پرماتگ، اے ہم منی نزّ ءَ بلوچی ءَ نوکیں کتہ کاری ئے بوت کنت۔ چوناہا اے گدار ءِ جتائیں پہناتانی سر ءَ سرجمیں پولکاری پیپرے نبشتہ بوت کنت ، ہر پِڑ ءَ چارئے تہ گدار نوک بوہان اِنت، زندگ بوہان اِنت، وانوک ءَ ہمراہ کنان اِنت ءُ نوک ءُ کوٛہنی ءِ نیام ءَ دگہ جتائیں چیزے ودی کنگ ءَ اِنت۔
منءَ اے گدار ءِ کسّہ ءَ گیش کارستانی گپّ ءُ ٹال دوست بوت اَنت۔ گُڈ سرءَ اے کسانیں چنڈ ءَ پہ درور حیال کن اِت:
”مسٹر اَبید !“ اناگہ ءَ واجہ ءَ دم بُرت ءُ کوکّار کت۔
” جی واجہ “ چلّی ءِ چمّ واجہ ءِ بدل ءَ وتی سنگتانی سرا اِت انت۔
”اے راج ءِ ڈاکٹر کہ تو بئے ، ایشی ءِ چے حال بیت؟“
”مات ئِے بند بیت، سر ۔“
بلئے من گشاں اَبید زندگ بات ءُ کسّہ ءِ مات اَنچو بند بات !
No comments:
Post a Comment