اوژناگ...خلیل جبران/عبداللہ شوہاز

 

یک رندے سلامیزءَ دو مسافر راہءَ دُچار کپت، روان روانءَ دانکہ کورےءِ کرّءَ رست اَنت۔ کور چہ آپءَ مڑءَ مڑ اَت، چہ کورءَ گوازینگءِ حاترءَ نہ یدّارے است اَت نہ کہ پہلے۔۔۔۔۔۔ نوں آہانی کرّءَ دو راہ اِتنت، یا وَ آہاں دگہ راہے شوہازگی اَت یا کہ اوژناگ کنگیءُ چہ کورءَ گوٛزگی اَت۔ یکّےءَ گشت:

"بْیا اوژناگ کن ایں چہ کورءَ آدیم بئیں۔"

"کور اینچو پراہ ہم نہ اِنت۔"

دوئیناں دل ڈڈّ کتءُ آپءَ دؤر اِش کت۔

چہ ہمیشاں یکّے کہ آپ گوٛازے اَتءُ اوژناگءَ زبر اَت راہءِ نیمءَ شت دم توس بوت۔ آپءِ چولاں برے یک دیمے چول دیان کتءُ بران کت۔

ءُ دومی کہ زندگیءَ آپءَ دؤرے نہ کتگ اَتءُ نہ کہ اوژناگے زانت، تچکءَ تچک اوژناگ کنانءَ چہ کورءَ آ دست بوت۔۔۔۔۔ بلئے وہدے آئیءَ دیست کہ آئیءِ ہمبراہ بڈّگءَ اِنت گڑا پدا آپءَ دؤرے کت۔

وتی ہمبراہءَ را ہم گرّءُ پانچے کتءُ چہ آپءَ کشّ اِتے۔

آپءِ ترندیں چولاں آئیءَ را چٹ کتگ اَت۔ اَنچو کہ ڈنّءَ در اَتک وتی ہمبراہءَ را گشتے۔۔۔۔۔

"سنگت تو گشت کہ من وَ ہجبر آپءَ دؤر نہ کتگ۔۔۔ بلئے چہ کورءَ اَنچو گوٛست ئے کہ من چٹ حیران بوتّاں۔"

دومیءَ گشت:" سنگت منی دلءَ تو منی اے سرین بند نہ دیستگ۔  اے چہ اشرفیءَ پُر اِنت۔ اے من یکّ یکّءَ پہ وتی جنءُ چکّاں چتگءُ یکجاہ کتگ اَنت۔ منی سرجمیں سالءِ کٹّءُ کُنش ہمیش اَنت۔"

اے ہمے سرین بند اَت کہ من چہ کورءِ آپءَ اے دست آؤرتے۔۔۔ کورءَ اے دست منی جنءُ چکّانی کرّءَ ۔۔۔۔۔۔ آپءَ گوٛزگءِ وہدءَ منی جنءُ چکّ منی کوپگاں سوار اِتنت!!"

ءُ  پدا دوئیں ہواریءَ دیم پہ سلامیزءَ رہادگ بوت اَنت۔