 |
| انتظار حسین |
آ باریں چنچو راہ ءَ جمبرانی شوہاز ءَ شت۔ اے دمک ءُ پرا دمک ءَ مانترّان ءَ دانکہ کچی کوئیا ءَ سر بوت۔ چمداں کشکے گپت ءُ ڈگار پہ ڈگار سرجنان ءُ روان بوت۔ دیم پہ دیما یک ھوڑیں مردے ءَ بڈّے کاہ سر ءَ اَت ءُ پیداک اَت۔ آئی ءَ ہمے مرد ءَ را دست دات ءُ جست کت:” جمبر اینگو نیاتکگ انت؟“
”جمبر؟“ کاہی مرد ءَ اَنچو پہ اجکّہی گشت گشئے اے پہ آئی ءَ چٹیں عجبیں جستے ات۔
”ھئو جمبر” وھدے آئی ءَ مار اِت کہ کاہی انگت ہما وڑ ءَ اجکّہ انت ءُ اوشتاتگ گڑا آ نا اُمیت بوت ءُ دیمتر ءَ رہادگ بوت۔ کمّو دیما آئی ءَ یک دہکانے دیست کہ ڈگاراں ننگار دیئگ ءَ اَت، ہمیشی ءِ کرّ ءَ اوشتات ءُ پدا ہما جستے کت” جمبر اینگو نیاتکگ انت؟“
دہکان ءِ سر پِر نہ بوت کہ اے چونیں جستے، آ جہہ سرّ اِت ءُ گشت ئِے”جمبر؟“
”ھئو جمبر“
چوناہا آ جمبرانی بابت ءَ انچو جست ءَ ات چو کہ یک مردمے گاریں چکّے ءِ بابت ءَ چہ رھگوزیاں جست ءُ پُرس بہ کنت۔ بگندئے جمبر اوں چو گاریں گونڈو ءَ اِتنت کہ آ ہر رہگوزی ءَ دارگ ءُ آہانی بابت ءَ جست ءُ پرس ءَ ات، بلئے کسّ ءَ اوں آئی ءَ را دلجمیں پسّویے نہ دات۔ درستان پیسر سہب ءِ سر ءَ ہمے جست آئی ءَ وتی مات ءَ را کت:” ماتی جمبر کجا شت انت؟“ ”کئے کجا شت؟“ مات ءَ چرائی انچو جست کت گشئے آئی ءَ چٹیں بے دریں جستے کتگ ات۔
”جمبر“
”جمبر۔۔۔۔ تو سر ءَ وشّ ئے، شاباش جلدی کن چمّ ءُ دست کن، ناشتہ کن برو سکول ءَ ۔“
مات ءِ اے ڈول ھبر کنگ آئی ءَ وشّ نہ بوت۔ آئی ءَ پہ ناکامیں دلے چمّ ءُ دست کت، ناشتہ یے کت ءُ سکول ءِ بیگے بڈّ ءَ کت ءُ پہ سکول ءَ رہادگ بوت۔ بلئے انچو کہ چہ لوگ ءَ درکپت پدا ہما جست آئی ءِ دل ءَ اتک کہ جمبر کجا شت انت؟ ہمے دمان ءَ آئی ءَ را شپ ءِ ہما ساھت یات اتک کہ جمبر گرند ءُ گروک ءَ اِتنت۔ وپسگ ءِ وھد ءَ آزمان ساپ اَت ءُ استال جڑشکگ ءَ اِتنت۔ گوات ءَ داشتگ ات ءُ چہ گرم ءَ آئی ءَ واب نیاھگ ءَ ات۔ پہ واری یے آ واب کپت۔ پدا باریں چے وھدی آئی ءَ بُست کت۔ باریں ٹیمب چنکاس ات بلئے پہ آئی ءَ شپ ءِ نیم اَت۔ دور آزمان ءَ جمبراں مانشانتگ ات۔ برے برے گروک جَنگ ءَ ات ءُ ہمے گروکانی روژنائی ءَ جمبر درا بوت انت کہ سیاہ سیاہ اتنت۔ آئی ءَ دل ءَ گشت کہ اے جمبر پکّا گوار اَنت۔ بلئے ہور گواریت مردم ءِ واب ءَ بارت، پمشکا آئی ءَ چمّ بند کت انت ءُ وپت۔ پدا انچو بوت کہ آئی ءَ سما نہ بوت کہ شپ ءَ آزمان ءَ جمبراں مانشانتگ ات ءُ لوگ ءِ پیژگاہ ءَ ترمپے اوں نہ کپتگ ات۔ جمبراں بُر اتگ ات۔ یکبرے آ ھیران بوت ءُ پدا آئی ءَ را سک تور اِت ئِے۔ آ ہمے گپّ ءَ ھیران ات کہ جمبر چو سیاہ ساہ اِتنت ءُ اینچو گرند ءُ گروک ءَ ابید ہم نہ گوٛرت ءُ برّ اِت اش۔ دومی آئی ءَ اے گپّ ءِ اپسوز ات کہ آ پرچا واب کپتگ۔ گشئے آ واب مہ کپتیں زانا جمبراں نہ برّ اِتگ ات ءُ گوٛرتگ ات اش۔ اگاں ہور بوتیں اے چلّگ ءِ اوّلی ہور اَت۔ بلئے آ واب بوتگ ءُ جمبراں مانشانتگ ءُ پدا برّ اِتگ اش۔ ہوری ترمپے نہ کپتگ۔ بشّ ءِ موسم انچو گوٛزگ ءَ ات۔ راہ ءُ رواجی پدا یکبرے آئی ءَ آزمان چار اِت۔ جمبری پٹّے اوں درا نہ بوت۔ آزمان ساپ اَت ءُ روچ آئی ءِ سر ءِ توک ءَ اوشتاتگ ات۔ چمداں آئی ءَ سکول ءِ راہ یلہ دات ءُ دیم پہ ڈگاراں رھادگ بوت۔ ڈگارانی تہا بارگیں بندانی سر ءَ روان روان ءَ آئی ءِ سر دُور کپت۔ روچ سکّ گرم اَت۔ آئی ءِ جان سُچگ ءَ ات ءُ نکّے ھشک اَت۔ باریں چنچو ڈگار ءِ گوازینگ ءَ پد نوں آئی ءِ چمّ پہ بلائیں سبزیں درچکے ءَ کپت انت کہ ہمیشی ءِ چیر ءَ چاتے اَت۔ انگت ءَ گشئے ریگزارے ءَ آئی ءِ سر مچکدگے ءَ کپت۔ انچو کہ درچک ءِ بُن ءَ رست، وتی بیگے دور دات ءُ شت چات ءَ چہ گلگل ءَ آپے کشّ اِت دست ءُ پادے ششت اَنت ءُ پدا سیر ءَ آپ ئِے وارت۔
دست ءُ دیم کنگ ءَ پد آپے کہ وارت نوں گشئے چمّے روژنا بوت انت ءُ ایمانے کالب ءَ اتک۔ نوں چپّ ءُ چاگرد ءَ چار اِت ئِے داں چات ءِ کرّ ءَ پرشتگیں تہت ءِ سر ءَ کماشے نشتگ ءُ چلیمّ ءِ کشّگ ءَ انت۔ باریں چنچو رند ءَ کماش ءِ نیمگ ءَ چار اِت ئِے ءُ دل ءَ گشت ئِے جستے کناں بلئے توکل کت ئِے نہ کت۔ گڈّی ءَ دلے مزن کت ءُ جستے کت” کماش جمبر اینگو نیاتکگ انت؟“
کماش چلیمّ ءَ سٹّ یکبرے روکّ روکّ ءَ آئی ءَ را چارگ ءَ لگّ اِت ءُ پدا گشت ئِے” منی چکّ جمبر چیروکائی وَ نیا اَنت، وھدے جمبر مانشان انت وَ درائیں دنیا اش گندیت۔“
” دوشی وَ جمبراں بستگ ات، بلئے انگت ءَ کسّ سہی نہ انت۔“
”دوشی جمبر بوتگ؟“ کماش گشئے چُرتے ءَ کپت۔ پدا دیمے گوں الہ دین ءَ کت ءُ جستے کت،” الہ دین دوشی جمبر بوتگ؟“
الہ دین گوکاں سردیان اَت، اوشتات ءُ گشت ئِے،” من واجہ شپ ءَ انچو کہ سر ایر کت واب شتاں۔ من نزاناں۔“
پدا کماش ءَ گشت،” جمبرانی ھشکیں بند ءُ برّ ءَ ہچ نہ بیت۔ من انچیں ھندے ءَ بوتگاں کہ ہود ءَ دہ دہ سال ءَ ہور نہ بوتگ۔“
”دہ سال ءَ ؟“ آئی ءِ دپ گشئے گوش ءِ بُن ءَ شت۔
”ھئو دہ دہ سال ءَ ، بلئے جمبر بوتگ۔ ہما وہدی کہ من ہمود ءَ اتاں، یک روچے جمبراں مانشانت۔ بلئے ہوری ترمپے نہ بوت۔“
”عجبیں گپّے۔“
”عجبیں ھبرے نہ انت۔ گوار ہمائی ءِ ھکم ءَ گوار اَنت۔ آئی ءِ ھکم بیت ہور گواریت، نہ بیت نہ گواریت۔“
کماش ءِ گوٛمے ھبر ءَ پیسریگیں بازیں جمبر آئی ءِ ذہن ءَ اَتک۔ انچیں جمبر کہ سیاہ سیاہ بوتگ انت گشئے اے دمان نہ آ دمان ہور کن اَنت درائیں ڈنّ ءُ ڈگاراں سیراپ کن انت، بلئے ھرام انت ترمپے نہ کپتگ۔ برے برے انچیں تنکّیں جمبراں بستگ کہ ہچ ہور ءِ رنگ ءَ نہ بوتگ انت بلئے گوٛرتگ ءُ ھار اِش کتگ۔
کماش ءَ ساپیں آزمان چار اِت ءُ پدا لبجان ءَ گشت ئِے”ہورانی موسم گوزان انت باریں کدی آئی ءِ ھکم بیت ءُ ہور کنت۔“
آئی ءَ اوں رپٹان ءَ گشت،” ہور ءِ ہچ نام ءُ نشان نیست۔ جمبراں بست ءُ باریں پدا کجا شت اَنت۔“
”نہ گوار اَنت منی چکّ، اگاں گوار اَنت گڑا ہرجاہ ہمے ھال اِنت کہ ھارے کتگ۔ آزمان مُرّ اِنت ءُ زمین اوں بے گوٛم اِنت۔ یکّے وَ ہور ءِ جند نہ بیت اگاں بیت ہمنچو بیت کہ ھار کنت۔“
کماش ءِ لہتیں ھبراں آ سرپد بوت ءُ لہتین ءَ آئی ءِ سر پِر نہ بوت۔ آ بس نشتگ ءُ گوشدارگ ءَ اَت۔ پدا اناگت ءَ آئی ءِ دل ءَ اتک کہ آئی ءَ را اِد ءِ سکّ دیر اِنت کہ نشتگ۔ کتابانی بیگے زُرت، بڈّ ءِ کت ءُ راہ کپت۔ ہاک ءُ دنز ءُ پلکانی تہا آ تاں دیراں روان بوت۔ چہ ہما راہے کہ اتکگ ات چموداں واتر روان بوت۔ بلئے وھدے آ کچی کوئیا ءِ نزّیک ءَ رست آئی ءَ سما کت کہ گوات سارت سارت انت ءُ زمین گشئے نمب نمب انت۔
ھلک ءِ رسگ ءَ گوں آئی ءِ چمّ پہ راہ کپت انت تہ راہ دروا ترّ اِنت، درچک ءُ دار کہ رؤگ ءِ وہد ءَ آئی ءَ دیستگ اتنت چہ ہاک ءُ دنز ءَ بار اِتنت ءُ گشئے ششتگ ءُ ساپ اِتنت ءُ جو کہ گوستگیں ہوراں پد ھشک بوتگ اَت پدا آپ ءَ گوٛرم اَت۔ آ چہ گل ءَ بال بوت۔ نوں اشتاپی ات کہ کدی لوگ ءَ بہ رواں۔ آ پہ وتی پیژگاہ ءِ بیدّام ءِ درچک ءِ گندگ ءَ اشتاپی ات کہ باریں ہور ءَ پد چوں ساپ ءُ سلّہ بوتگ۔
لوگ ءِ رسگ ءَ گوں آئی ءَ دیست کہ ہور ءَ پد ہرچیز مٹّ بوتگ۔ بیدّام ءِ گپّڑے تاک بُن ءَ کپتگ ات ءُ ترّیں ہاکانی تہا لیڑو اِتنت۔ درچک ءِ جند گشئے انوں ششتگ ءُ ساپ کتگ ات۔ ءُ مات پہ دلجمی گشگ ءَ ات، ”وشّکیں ہورے بوت۔ یا اللہ تئی شگر اِنت۔ مارا وَ گرم ءَ دم توس کتگ ات۔“
بیدّام ءِ شاہڑاں چہ آپ ءِ ترمپ انگت ءَ ٹپّ ٹپّ ءَ بُن ءَ کپگ ءَ اِتنت۔ آ درچک ءِ چیر ءَ اوشتات دانکہ ترمپ آئی ءِ مودانی ءُ دیم ءِ سر ءَ بہ کپ انت۔ آئی ءِ چمّ پہ آزمان ءَ کپت انت، آزمان اوں ششتگ ءُ ساپ ات۔ نوں گشئے ہچی مٹّ نہ بوتگ ات۔ آئی ءَ یات اتک کہ آ پہ ہمے جمبرانی شوہازگ ءَ دنز ءُ پلکانی تہا جنان ءُ پروشان ءَ چنچو راہ ءَ شتگ ءُ اد ءَ جمبر آئی ءِ رندپداں اتکگ ءُ گوٛرتگ اش ءُ شتگ انت۔ ہمے ھبر ءَ آئی ءَ را مُلور کت۔ ہور ءَ پد ءِ درائیں ندارگ نوں پہ آئی ءَ بے معنا بوت انت۔
No comments:
Post a Comment