مارکیز ءِ گدار ”اپنی سوگوار بیسواؤں کی یادیں“

 

تو اگاں پورئیں لوگ ءَ پیشّ پیشّ بہ کنئے کہ منی عینک گار انت ءُ پدا پٹّ ءُ ہنڈ ءَ پد اناگت ءَسما کنئے کہ عینک تئی چمّ ءَ انت۔ یہ یکبرے ورگ ورئے ءُ پدا ہمے یکّیں وھد ءَ کائے پہ ورگ ءَ چیا کہ تو بے ھیال ئے کہ من انّوں ورگ وارتگ، گڑا بزاں کہ تو پیرئے۔ اے ھبر مارکیز ءِ گدار (میرے سوگوار بیسواؤں کی یاد میں) ءِ کارست ”من“ ءِ ھبر اَنت کہ آئی ءِ عمر نود سال اِنت۔ وتی نودمی سال روچ ءَ آئی ءِ دل لوٹیت کہ وت ءَ انچیں سوگاتے بہ دیاں کہ سالروچ ءِ ہمے شپ وشّ بہ گوزیت، چیاکہ شست سال ءَ پد یکّوئی آئی ءَ گُمان بیت کہ اے گڈّی دہک انت ءُ اشی ءَ پد من زندگ نہ باں۔ بلئے ہمے وڑ چار دہک دگہ گوازینیت۔

وتی سالروچ ءِ شپ ءَ پہ آ کبرکس نامیں دلّارے ءَ فون کنت ءُ گشیت من ءَ کسانیں جنّکے پکاراِنت ءُ جنکّ جنین چکّے (بزاں ارجن) بہ بیت۔

اے ھبر مردم ءَ انچو جہہ سرّینیت کہ یک مردے ءِ عمر نَود سال انت ءُ آئی ءَ کسانیں جنین چکّیں جنکے لوٹیت۔ اگاں بلوچے ءِ گوٛر ءَ کماشے اےڈولیں گپّے بہ جنت چکّے نان نہ دیئنت۔  نوَد سال ءَ وَ ھیر مئے مردم زندگ نہ بنت بلئے پنجاہ سالی مردمے اگاں بہ گشیت کہ من سور کناں آئی ءَ مہلونک رُزوا ءُ چار جہان کنت۔ کسّہانی کارست اگاں وتساچیں بہ بنت ہم آ وتی چاگرد ءِ عکّاسی ءَ کن انت۔ اے کسّہ اوں بنجاہی کارسے ہمے نوَد سالیگیں پیرین انت کہ وتی سالروچ ءَ جنّکے لوٹیت ءُ آئی ءَ جنکّ رسیت۔

کسّہ ءِ بندات ءَ وھدے کارست کسّہ کنت کہ من تاں پنجاہ سال ءَ ھساب داشتگ کہ من پنچ سد ءُ چاردہ جنیناں گوں وپتگ آں۔ ءُ ہما جنین کہ لوگ ءَ منی مولد بوتگ آ تاں جوان بوتگ آئی ءَ گوں ہم وپت ءُ واب کتگ۔ اد ءَ وانوک ءَ گُمان بیت کہ اے چو ؓوشونت سنگھ ءِ گدار (کمپنی آف ویمن) ءِ ڈول ءَ انت کہ وتسریں مردے ءِ کسّہ انت ءُ آئی ءَ ہر جاگہ گوں جنینے ءَ موہ رسیت آئی ءَ گوں وپت ءُ واب کنت۔ بلئے دیما کسّہ انچو تاب کنت کہ وانوک ءِ گمان ءَ نہ انت۔

نوَد سالیگیں پیریں مردے ءَ گوں چاردہ سالیگیں جنکّے ءَ مہر بیت۔ عجب نہ انت! مارا وَ کندگ ہم گیپت ءُ گریوگ ہم کئیت۔ پدا شومی اش انت کہ جنکّ ءَ ہم گوں ہمے مرد ءَ مہر بیت، بلئے شپ ءَ یکّیں کوٹی ءِ وپسگ ءَ ابید ہم یکّے دومیگ ءَ نہ گند اَنت۔ آئی ءَ مہر بیت ، آ مدام جنکّ ءَ برہنگ ءَ چاریت بلئے گوں آئی ءَوپت ءُ واب نہ کنت۔

مہر کہ بیت شکّ الّم بیت۔ آئی ءَ ہم شکّ بیت ءُ وتی عمر ءِ ھساب ءَ آ بازیں پرشت ءُ پروشے ءَ گوٛزیت۔ نیام ءَ چہ وتی دوستدار ءَ جتا بیت ءُ انچو گنوک بیت کہ پیراں سری ءَ موالی یے بیت۔

کسّہ ءِ زیباہی اش انت آ وڑ وانوک گُمان کنت آ وڑ نہ بیت۔ مارکیز ءِ پجّار ہم ہمیش انت وانوک ءَ بارت، بارت انچیں جاہے سر کنت کہ ہود ءَ آ چکّ جنت پُشت ءَ ہچ نیست۔ یک جاہے اوں چوشیں نئیت کہ ہما وئیل تئی گمان ءَ آہگ ءَ انت، ہما وڑ بہ بیت۔

دومی اے کسّہ ءِ نوانیں بہرشت کارستانی مارشتانی در انگازی انت۔ نوَد سالی پیرمردے ءُ چاردہ سالی جنکّے ءِ نیام ءَ مہر وت نہ بوتگیں گپّے۔ پدا چرے مہر ءَ جبزگانی بیلّ ءُ آلاڑ، سرکشّیں باہند ءُ واہشتانی بیان کنگ ارزانیں کارے نہ انت۔ اے ڈولیں مارشتانی در انگازی ءَ مارکیز ءِ ڈولیں سوہو ءُ کُتہ کاریں نبشتہ کارے کت کنت۔ 

گدار ءِ گپّ ءُ ٹال اردو رجانکار ءَ بازیں پیچ ءُ تابے مان کتگ انت بلئے پدا اوں مارکیز ہمنچو زوراک انت کہ وانوک ءَ گوں وت بارت گوں۔  نوَد سالیگیں انچیں مردے کہ آئی ءِ سرجمیں زند گوں کھبگاں گوستگ ءُ سُور ءِ روچ ءَ وتی سور ءَ مہتل کنت ءُ زند ءَ تہنائی ءَ گوزینیت، آئی ءَ اگاں مہر بیت کنت گڑا چریشی ءَ ہمے پدّر بیت کہ انسان ءِ مارشت ءُ باہنداں عمر ءِ مُج تامور کت نہ کن انت۔ منی نزّ ءَ اے کارست ءِ وسیلگ ءَ مارکیز ءَ انسانی جبزگ ءُ مارشتانی عکّاسی ءِ جہد کتگ کہ آ مردم ءِ ابرمی جبلت ءِ در انگازی ءَ کن انت۔ اے ہما مارشت انت کہ عمر،چاگردی فر ءُ بند ءُ ربیدگی سانکل اشاں گُٹگیر کن انت، بلئے کجام وھدے اشاں موہ رسیت، پدا سرکشّ انت۔ ما ہرچی پردگ وتک دیما بہ دئیں دگہ ہچ  کت نہ کن ایں ابید چہ وتی اسلیں دروشم ءِ ڈکّگ ءَ۔ مردمے ءَ دانکہ وتی ابرمی جبلتانی در انگازگ ءِ موہ مہ رسیت آ کدی نارملیں انسانے بوت نہ کنت۔۔۔ ہمے تورشت، واہگ، مہر ءِ آس، جتائی ءِ رنج، نود سالیگیں مردے ءِ چاگردی تب ءُ شکّ ءُ شبہ ءِ چاگرد ءَ کسّہ ترّیت ءُ آسر بیت۔