“ دنیا ءِ جتائیں دمگاں نشتگیں مردم کہ گوں جتائیں ٹکّ ءُ کٹم ءُ جتائیں نسلاں سیادی دار اَنت، آہانی تب ءُ میل ءِ نیام ءَ بازیں دگری یے گندگ کئیت۔ بلئے لہتیں چیز بنی آدم ءَ چہ بُن ءُ بیھ ءَ گون انت، آ تُری دنیا ءِ ہر کنڈے ءَ نشتگ چہ وتی بنکّی روتگاں سست نہ کنت۔ اے بنی آدم ءِ ابرم اِنت ءُ آئی ءِ ابرمی لوٹ ءُ گزر اَنت کہ آ اشاں ہچ وڑ ءَ ڈالچار کت نہ کنت۔ البت چاگردی رسم ءُ دود، آسراتی، موسم، جغرافیہ، راجکاری رھبند، زانشی بود ءُ دگہ بازیں پہناتے است کہ آہانی سان بنی آدم ءِ تب ءِ سر ءَ گندگ بیت، بلئے ہر ڈول کہ بہ بیت کسّ چہ روتگاں سست نہ کنت۔
منی چاپ نہ بوتگیں گدارے ءِ کارستے است کہ آ بلوچستان ءِ کوچّگی دمگے ءَ نشتگ ءُ آئی ءَ ھلّتے گون کہ چہ کسانی ءَ سکّیں مستے۔ ہر ڈولیں گونڈویے کہ آئی ءِ دام ءِ چمّگ ءَ کپیت آ ہمے گونڈوہاں ھراب کنت۔ من ھیران بوتاں کہ اینچو وھد گوٛزگ ءَ پد نوں کہ عبدالرزاق گُرناہ ءِ گدار ”یادِ مفارقت“ من ءَ دست کپت، تہ اشی ءَ اوں انچیں کارستے مان۔ کارست کسانیں بچکّے ءُ آ انچیں گونڈو دوستے کہ ہرکس ءَ گوں آئی ءِ دست رسیت آئی ءَ ردّئے پدّئے کنت ءُ ھراب کنت۔
گشگ ءِ مول ءُ مراد اِش اِنت کہ بنی آدم ءَ لہتیں ھیل ءُ عادت انچیں گوں کہ آ چریشاں وت ءَ گستا کت نہ کنت۔ اے نفسیاتی نادراہی یے بوت کنت یا دگہ چاگردی جیڑہے بلئے ہمے بازیں جنجال کہ من اے گدار ءَ دیست انت اے مئے گوٛر ءَ اوں است انت۔
گدار رو دراَتکی افریقہ ءِ چاگرد ءَ نویسگ بوتگ ءُ اشی ءِ نبشتہ کار عبدالرزاق گُرناہ ءَ نوبل داد ھم گپتگ۔ گدار ءِ گیشتریں بہر ہمے ایر دستیں ملک ءِ آجوئی ءَ پد ءِ زند ءِ سر ءَ اِنت کہ چہ برطانیہ ءِ نوآبادی یے ءَ اے ملک آجو بیت ءُ وت واجہ بیت۔ بنجاہی کارست حسن اِنت کہ آ زِربار ءَ نشتگ ءُ سرجمیں کسّہ آئی ءِ کہول ءِ چاگرد ءَ چکرّیت۔ ہمے یکّیں کہول ءِ وسیلگ ءَ کسّہ کار ءَ سرجمیں دمگ ءِ جاور بیان کتگ اَنت۔
پہ ما وَ ھیر آجوئی تنیگت ءَ وابے ءُ ما چوشیں دمگے ءَ نہ نشتگ ایں کہ مئے سرڈگار ءَ جتائیں راج نندوک بہ بنت ، بلئے پاکستانی چاگرد ءَ گوں اشی ءَ بازیں ھمگونگی یے است۔ اے چو کہ ”پوسٹ کالونیل“ لبزانک ءِ بہرے ءُ ما تنیگت ءَ وت دگرے ءِ ”کالونی“ ایں۔
کسّہ حسن ءِ کسانی ءِ دور ءَ بندات بیت ءُ آئی ءِ ورنائی ءَ کئیت ءُ آسر بیت۔ آئی ءِ پت سکّیں زالمے ءُ کسانی ءَ جن ءُ چکّاں سکّ جنت ءُ چیولینیت۔ ھمک شپ شراب وارت ءُ ٹنّ انت لوگ ءَ کئیت۔ حسن ءِ مستریں برات سعید کہ چہ کسانی ءَ سکّیں شیتانے بیت ءُ روچے گوٛنڈویے ھراب کنت، یکّ روچے پت ءَ آئی ءِ سر ءَ شکّ بیت کہ آئی ءَ زرّ زرتگ ءُ وتی جند ھراب کنائینتگ، گڑا پت آئی ءَ انچو جنت کہ لاش بیت ءُ ایر بیت۔ پدا وت ءَ را مان داریت ءُ مریت۔ حسن یک روچے نادراہ بیت مات آئی ءَ وتی کرّ ءَ واپین ایت، گڑا آ شپ ءَ گندیت کہ پت مات ءَ جَنگ ءَ اِنت ءُ آئی ءَ سوار اِنت۔ حسن کہ بُست کنت پت آئی ءَ چہ وتی کوٹی ءَ گلّینیت۔ آئی ءِ مستریں گوہار ذکیہ وانگجاہ ءَ وتی استادے ءِ یار بیت ءُ استاد آئی ءِ لاپ ءَ پُر کنت۔ ءُ ہمے ویل ءَ پد آ پہ بنکّی کھبگے بیت۔
اے لہتیں انچیں ویل انت کہ اے ڈولیں ویلانی سر ءَ مئے کرّ ءَ نبشتہ کنگ عیب انت۔ اسل ءَ جیڑہ اے نہ انت کہ مئے کرّ ءَ چوشیں کارست نیست بلکیں ما سرزاھر ءَ وت ءَ را انچو پارسا کتگ کہ دنیا ءِ چمّاں چہ ما شرتر نیست بلئے چو توک ءَ ما انچو گھ اِتگ ایں کہ بو کن ایں۔
ایر دستیں راجے کہ مزنیں مدّتے ءَ دگر ءِ غلام بہ بیت آ ، آجوئی ءَ پد اوں غلامی ءِ سان ءَ ارزانی ءَ ھلاس کت نہ کنت۔ دزّی، بے سری، بے روزگاری، بزّگی ءُ واری، نسل پرستی ءُ دگہ چاگردی نادراہی داں دیراں آئی ءَ یلہ نہ کن انت چیاکہ سر دستیں راج ءُ ملک آجوئی ءَ پد اوں آہاں انچیں مینے ءَ مان شردین انت دانکہ چرے مین ءَ ہجبر درکپت مہ کن اَنت۔ ہمے واست ءَ آجوئی ءَ پد دگہ بازیں جیڑہ یے سر کشّیت۔ چوکہ ہمے مردم وتی ذات ءُ زریات ءَ شموش انت ءُ آجوئی ءِ جہد ءَ ھمکوپگ بنت بلئے پدا ہمے وت ماں وت ءَ یکّے دومیگ ءِ گٹّ ءِ ھوناں تنّگ بنت۔ ہمے فوج ءِ بگیر ءَ کہ سرجمیں مہلونک یک مشت انت ہمے کہ وتی بیت پدا بے جست ءُ پرس ءَ مہلونک ءِ لوگاں پتریت ءُ ہمھ گلّ کہ آجوئی ءِ اوگام ءَ جنت ، ہمیشی ءِ باسک مہلونک ءَ پہ زور بیگار کن انت ءُ کار بند اَنت۔
ایردستیں راجانی جیڑہ پہ ارزانی ھلاس نہ بنت اگاں آ وتی پادانی سر ءَ وت مہ اوشت انت ءُ وتی کوہنگیں نظام ءِ کلات ءَ یکپارگی ءَ مہ ڈیرین انت۔ چو کہ حسن ءِ دل کہ ھبّ کنت پہ یورپ ءَ رؤگ ءُ وانگ ءَ گڑا آئی ءَ مات گشیت کہ تو منی برات ءِ گوٛر ءَ نیروبی ءَ برو۔ آئی ءَ پت ءِ مرگ ءَ پد سرجمیں مال ءُ مڈّی پُشت ءَ کشّ اِتگ انت ءُ منی بہرے نہ داتگ، نوں برو وتی مات ءِ ونڈ ءَ بہ گر۔ آ کہ ناکو ءِ لوگ ءَ رؤت تہ ناکو مزنیں ھزگاریں مردمے ءُ آئی ءَ گوں انچو نند ءُ نیاد کنت نہ گشئے آئی ءِ گوہار زتک انت گشئے جناورے کہ آئی ءِ لوگ ءَ اتکگ۔ یکّیں ھون ءُ یکّیں لوگ ءِ مردم بوہگ ءَ ابید اوں سیری ءُ ھزگاری مردمانی تباں انچو بدل کنت کہ آ وتی جند ءِ برات ءُ گوہاراں ھم پجّا نیاریت۔ اے درس غلامی ءِ دور ءِ سان انت۔
حسن ءَ کہ گوں وتی ناکو ءِ جنکّ ءَ مہر بیت ناکو ءَ ہمے ھبر اَنچو بد کئیت کہ شپ ءِ شپ آئی ءَ چہ لوگ ءَ گلّینیت۔ اسل ءَ حسن آئی ءِ واست ءَ نہ افریقی یے، نہ آئی ءِ ملک ءِ مردم اِنت، نہ آئی ءِ سیاد ءُ نہ کہ آئی ءِ چمّاں انسانے، بلکیں انچیں نیزگاریں بچکّے کہ آئی ءِ گوٛر ءَ پنڈگ ءَ اتکگ ءُ آ اے گپّ ءَ اوپار کت نہ کنت کہ انچائیں نیزگاریں بچکّے آئی ءِ جنک ءَ دوات بہ بیت چیاکہ اے آئی ءِ مزن گندی ءِ باہنداں ایرپروش کنت۔
تب ءِ مٹّ بوہگ، مالی درگت ءَ جتائیں طبقہانی جوڑ بوہگ، نسل پرستی، آمید نہ بوہگ ءُ ایندگہ چاگردی نادراہی درس غلامی ءِ سان انت ءُ اے ہما وھد ءَ ھلاس بوت کن انت کہ راجے آجوئی ءَ پد پہ دل آجو بہ بیت ءُ وتی ہرچی ءِ واھند وت بہ بیت۔ اگاں آجوئی ءَ پد اوں آ دگرانی چمدار بہ بیت گڑا اے نادراہی روچ پہ دوچ گیش بنت کم نہ بنت۔ گُرناہ ءِ گدار ءِ ھیال من ءَ سکّ دوست بوت ءُ منی نزّ ءَ اے مرد پہ ھکّ ءُ دل وتی نوبل داد ءَ کرزیت۔
No comments:
Post a Comment