نوکیں گدار ءِ ازم

 

استیں دور ءَ کسّہ ءَ گوں ھمگرنچیں چوشیں مردم باز کمّ اِنت کہ آ ”اورحان پامک“ ءَ گوں پجّاروکی مہ بیت۔ اورحان ترکی ءِ نامداریں گدار نویسے ءُ اے وھد ءَ دنیا ءِ کنڈ کنڈ ءَ آئی ءِ گدار وانگ ءُ دوست دارگ بنت۔ ھاس پامک ءِ گدار ”مائی نیم اِز ریڈ“ بلوچستان ءِ گیشتریں وانوکانی دست ءَ من دیستگ۔ چریشی ءَ ہمے سما بیت کہ بلوچی ءِ وانوکاں اوں پامک دوست بیت۔

پامک ءِ پجّار گدار اِنت ءُ ہمے ازم ءِ سوَب ءَ نام کپتگ۔ بلئے اشی ءَ ابید اوں گدار نویسی ءِ سفر ءَ آئی ءَ گدار یک نبشتہ کارے ءُ وانوکے ءِ جہت ءَ چون دیستگ ءُ وت کجام کتہ کاریاں چہ گوٛستگ آئی ءِ سر ءَ سرجمیں کتابے نبشتگ  ئِے۔ گدار ءِ ازم ءِ سر ءَ ای۔ایم فاسٹر ءِ کتاب ”گدار ءِ ازم“ وت گچینی کتابے کہ پامک آئی ءِ درور ءَ اوں دنت بلئے پامک ءِ کتاب ”جدید ناول کا فن“ کہ آئی ءِ تہا پامک ءِ شش لیکچر ھوار اَنت،  اے گدار نویسی ءُ گدار ءِ وانگ ءِ سفر ءَ گیشّین انت۔ 

اے کتاب ءَ پامک تہنا گدار ءِ ازمی پیچ ءُ تابانی گیشّینگ ءِ جہد ءَ نہ کنت بلکیں گوں دروراں نبشتہ کنت کہ من بیست سال ءِ عمر ءَ گدار ونتگ من چے سما کتگ ءُ مروچی پنجاہ ءُ پنچ سال ءِ عمر ءَ واناں من چے ماراں۔ ءُ گدار ءِ نویسگ ءِ سفر من چون بندات کتگ ءُ من ءَ کجام گدار نویس دوست بوتگ انت۔ کافکا، دوستوفسکی، ٹالسٹائی، فلابیئر، جین آسٹن ءُ دگہ بازیں انچیں گدار نویسانی نام ءَ گیپت کہ چہ آہاں پامک باز متاثر بوتگ۔ آئی ءِ گشگ ہمیش اِنت کہ لبزانک ءِ وانوک ءُ نبشتہ کار دو وڑءِ بنت، یکّے وہبی  ءُ دومی اکتسابی ، اے دوئیں ٹولیانی نیام ءَ تپاوت اش اِنت کہ دنیا ءَ را چارگ، یک ساچشتے ءِ ساچگ یا وانگ ءِ اشانی میل جتا اِنت۔ وہبی ابرم دوست انت ءُ آ وتی ھیالاں ہما وڑ نبشتہ کن اَنت کہ آہانی دل ءَ کا اَنت۔ چو کہ گیشتریں شاعر وہبی انت، بزاں آ نبشتہ کنگ ءِ وھد ءَ شعر ءَ ہما وڑ نبشتہ کن اَنت کہ آہانی دل ءَ کئیت۔ آ اے ھبر ءَ دل ءَ نیار اَنت کہ منی وانوک کئے انت؟ منی وانوک من ءَ سرپد بیت یا نہ بیت، یا نگد کار اے شعر ءَ چون چار اَنت۔ اے ڈولیں مردم گوں روانی ءَ وتی ھیالانی ریچ ءَ گوں رؤ اَنت، تری شاعر بنت یا کسّہ کار۔ 

دومی ٹولی ”اکتسابی“ آنی اِنت۔ اے ہما مردم اَنت کہ اے گوں ھیالانی ریچ ءَ نہ رؤ اَنت۔ اے ڈولیں نبشتہ کار ءُ وانوک یکّیں وھد ءَ وانوک، نبشتہ کار ءُ وتی تہا نگد کارے۔ اگاں یک گدار نویسے اکتسابی یے گڑا آ وتی گدار ءِ نبیسگ ءِ وھد ءَ اے چیز ءِ دلگوش ءَ گوٛر کنت کہ آئی ءِ وانوک کئے انت ءُ وانوک ءَ را آ وتی بنجاہی ھیال ءَ چون سر بہ کنت یا آئی ءَ را ہرچیز ءَ گوں ارزانی ءَ دست ءَ مہ دنت۔ چو ھم بیت کہ اکتسابی وانوک اوں ہچ ساچشت ءَ انچو پہ وھد ءِ تیلینگ ءَ نہ وانیت۔ وانگ ءَ وھد ءَ آ چاریت کہ ساچشت راستی ءَ گوں چنچو نزیک انت۔ ساچشتکار ءَ کجام رھبند ءُ تکنیک کارمرز کتگ ءُ جاگہے جزئیات نگاری کنگ ءَ اِنت گڑا اے کسانیں بہر چیا اشی ءَ ھوار انت۔ 

پامک ءِ گشگ اِنت کہ من یکّیں وھد ءَ اکتسابی ءُ وہبی نبشتہ کارے آں۔ بزاں من نہ کہ انچو بندات کناں ءُ کسّہ ءِ ریچ ءَ گوں رواں ءُ نہ کہ کسّہ ءَ اینچو تیل ءُ زمزیل پاد ءَ دیاں کہ آ وتی اسلیں دروشم ءَ چہ بہ سدیت۔ آ وت گشیت کہ من گدار ءِ نویسگ ءَ پیسر ہما درائیں نکاناں چناں ءُ مچّ کناں کہ پہ گدار ءِ نویسگ ءَ ھژدری انت، ہمے ھاتر ءَ آ گدار ءَ گوں ”میوزیم“ ءَ ھم درور کنت کہ ہود ءَ ہر کسانیں چیزے ایر اِنت آئی ءَ پژدر ءَ کسّہے گون اِنت۔ ہمے ڈول ءَ گدار ءِ ہر کسانیں جزئیات ءَ گدار ءَ گوں وڑے نہ وڑے ءَ کار اِنت ءُ ہمے جتائیں ونڈ ءُ بہر کہ یکجاہ بنت پلاٹ ءِ دروشم ءَ چن اَنت ءُ کسّہ ءَ آپسرے ءَ رسین انت۔

بلئے پامک ءِ گشگ اِنت کہ من نکاناں کہ مچّ کناں من ساری ءَ وتی گدار ءِ دراں گیشّیناں ءُ نوں نبشتہ کنگ بندات کناں۔ چو کہ یک گدارے ءِ نکانانی مچّ کنگ ءُ رد ءُ بند دیئگ ءَ آئی ءَ دہ سال لگّیت ءُ دگہ چار سال ہمے گدار ءِ نبشتہ کنگ ءَ لگّیت۔ بزاں چاردہ سال ءِ سفر ءَ پد نوں آ دلجمیں ”لبزانکی گدارے“ نبشتہ کت کنت۔ گشگ ءِ مول ءُ مراد اش اِنت کہ دنیا ءَ اگاں اے ڈولیں ساچشت ساچگ بیت اے انچو پہ دیم نہ بنت کہ یک ماہے نند ءُ گدارے نبشتہ کن ءُ پدا ہمے اُمیت ءَ بہ نند کہ اے لبزانک  ءِ دنیا ءَ وت ءَ را زندگ داریت، اے بس وتی دل ءِ وشّ کنگ انت۔

پامک ءِ نزّ ءَ ”لبزانکی گدار“ ءِ نویسگ ارزانیں کارے نہ اِنت۔ اشی ءَ پہ الّمی اِنت کہ گدار نویس گدار ءِ پیچ ءُ تابانی زانگءِ ھمبرائی ءَ چہ گدار ءِ گوٛستگیں کتہ کاریاں پائدگ بہ زوریت۔ ہما مردماں کہ پیسر ءَ نبشتہ کتگ ءُ جتائیں کتہ کاری کتگ چہ آہانی کتہ کاریاں نبشتہ کار در  بارت۔ چو کہ ”آننا کاریننا“ ءِ وانگ ءَ چہ پامک باز سان زوریت ءُ پدا ما گند ایں کہ آ ”مائی نیم از ریڈ“ ءِ ڈولیں شاہکاریں گدارے نبشتہ کنت۔

پہ نبشتہ کنگ ءَ وانگ الّمی انت ءُ ہمنچو وانگ کہ چہ تو پیسر ءِ مردمانی زانت ءُ کتہ کاری بے سمائی گوں تو ھوار بہ کپ انت ءُ تئی ساچشتاں توانے بہ بکش انت۔ اے کتاب پہ نوکیں دور ءِ گدار نویس ءُ ھاس ہما کسّہ کاراں کہ نوک ہمے پِڑ ءَ ایر کپتگ اَنت، آہاں الّم وانگی انت۔