.jpeg)
مہرن ءَ تنیگت ءَ دروازگ شرّی ءَ پچ نہ کتگ ات ءُ پاد ءَ نوکی لوگ ءِ چوکاٹ ءَ ایر کنگ ءَ ات کہ نندگی کوٹی ءَ تہت ءِ سر ءَ آئی ءِ پت ءُ برات کہ نشتگ ءُ وت ماں وت ءَ وشّ وشّ ءَ ھبر ءَ اِتنت، یکپارگی ءَ ھاموش بوت انت۔ ہردکاں گوں اجکّہی ءَ آئی ءَ را چار اِت۔ ہمے دمان ءَ چہ لوگ ءَ مہرن ءِ برازھگ رابعہ تچان ءَ اتک ءُ چموداں کوکّار کنان ءَ گشت ئِے:
”ترو مہرن اتکگ۔۔۔۔ ترو مہرن اتکگ۔!“
رابعہ ءِ پت ءُ مہرن ءِ دومی مستریں برات امان کہ وتی ریشّاں ساھگ ءَ ات ءُ گجّے تنیگت ءَ دیم ءِ سر ءَ اِتنت ءُ برشے دست ءَ ات، یکپارگی ءَ چہ کوٹی ءَ در اَتک انت ءُ نندگی کوٹی ءَ اوشتات ءُ مہرن ءَ انچو روکّ روکّ ءَ چارگ ءَ بوت انت گشئے آہاں ہچ باور بوہگ ءَ نہ ات کہ اے مہرن پہ دل اتکگ۔
آئی ءِ کستریں نشار کہ چکّان ءَ قرآن ءِ وانینگ ءَ ات ژپّگ ءَ چہ وتی کوٹی ءَ در اَتک، آ وتی گشان ءِ سدّ ءَ نہ ات کہ چہ سر ءَ لگشتگ۔ آئی ءِ مات ءَ گوں نزوریں دستاں تزبی دست ءَ اِتنر ءُ ھشک ءُ ھدا ات ءُ اوشتاتگ ات، گشئے ھاموشی ءَ ہمے جست ءَ ات کہ:
”اے راستے؟۔۔۔۔ پہ دل اے راست انت؟“
آئی ءِ کستریں گوہار ریحانہ ءُ صبیحہ چہ دروازگ ءِ پُشت ءَ سرکّ دیئگ ءُ چارگ ءَ اِتنت، ءُ آ چہ نان ءَ بے ھیال بوت انت کہ تینّ ءِ سر ءَ سچگ ءَ انت، انگت ءَ شرّ اِنت کہ کستریں برات عاطف اے دمان ءَ لوگ ءَ نہ ات۔
دمانے ءَ گشئے پورئیں لوگ ءَ ھاموشی ءَ مانشانت۔ دروا ھشک ءُ ھدا اتنت ءُ اوشتاتگ اتنت۔ مہرن ءِ نزّ ءَ ہرچی پہ آئی ءَ درامد اَت۔ ہما مات کہ نہہ ماہ ءَ آئی ءَ را لاپ ءِ کتگ ات ءُ رودینتگ ءُ مزن کتگ ات ئِے، اینچو ھم نہ گشت ئِے کہ:
”اتک ئے منی چکّ۔۔۔ بیا توک ءَ پُتر۔۔۔۔“
ءُ ہما پت کہ کسانی ءَ ہمائی ءِ لاپ ءِ سر ءَ لکّ کپتگ ات ءُ لیب کتگ ات ئِے ءُ پت ءِ لاڈک بوتگ ات، پہ وش اھت ءَ آئی ءِ لنٹانی سر ءَ بچکندے اوں ودی نہ بوت۔ نہ کہ ہما مستریں برات کہ کسانی ءَ آئی ءَ را ”منی بانکیں پری ءُ مائی اینجل“ گشتگ ات ئِے، نہ کہ دومی برات امان کہ آئی ءِ کالج ءِ دیم دیئگ ءَ درسان ءَ منّت ئِے کت، ھرام اِنت یکّے ءَ آئی ءَ را وش اھت نہ کت۔ براتانی جن آئی ءَ انچو چارگ ءَ اِتنت گشئے آ چہ دگہ دنیایے اتکگ ات۔
مہرن گشئے چہ وت ءَ ھلاس بوت۔ تنا وھدی آئی ءِ بڈّ ءِ نہہ ماہی ننّک ءَ چیہانٹے جت ءُ گریوگ ءَ بوت، نوں دروا پچ درہ اِتنت۔ مستریں برات ءَ جست کت:
”عنایت کج اِنت؟“
آئی ءَ وتی سر انچو جہل کت گشئے مزنیں ردی یے کتگ ات ئِے۔
”آ شہر ءَ نہ انت۔“ آئی ءَ گوں نرمیں گالوارے ءَ گشت۔
”گڑا تو۔۔۔ تو گوں کئے اتکگ ئے؟“
”ایوک ءَ اتکگاں۔“
”ایوک ءَ۔۔۔؟“ گشئے پورئیں لوگ ءَ ہمے توار یکپارگی ءَ جکس اِت۔
آ انگت ءَ چوکاٹ ءِ سر ءَ اوشتاتگ ات۔ مستریں برات ءَ گشت:
”اشی ءَ توک ءَ بیار۔۔۔فاروق۔“
برات کہ اے گپّ جت، مہرن گشئے پہ ناکامیں دلے لوگ ءَ پترت۔ آئی ءَ انچو سما کت گشئے آمید گسے ءَ پہ پیشی ءَ پترگ ءَ ات۔ آئی ءِ ننّک گریوگ ءَ ات۔ آئی ءَ وتی بُرکہ نہ کشّ ات بس دیم پوشے چست کت، پت ءِ کش ءَ نپاد ءِ سر ءَ نشت، ءُ وتی چکّ ءَ میچینگ ءَ بوت۔
تنیگت ءَ آئی ءَ چمّ نہ ششتگ ات۔ شپ ءِ لنگڑی ات، ننّک کہ مچگ ءَ بوت گشئے آ چہ شتد ءَ چنگ بوت۔
مات ءَ ابید لوگ ءِ ایندگہ جنینان ءَ اے دمان ءَ آئی ءِ دیوان ءَ آہگ ءِ اجازت نیست انت۔
”مہرن تو اد ءِ آہگ ءَ پیسر کسے ءَ را ھال داتگ ءُ اتکگ ئے؟“
”انّاں۔“
”چیا؟ چیا کسّ ءَ را ھال نہ داتگ؟۔۔۔۔ زانا تئی دل ءِ ہمیش انت کہ مئے کہول ءَ رزوا کن ئے ءُ کلّ ئے۔۔۔؟“
”چون ھال داتین ءُ بیاتکین آں؟ ہود ءَ کئے است کہ منی گپّ ءَ گوش بہ داریت؟ ہفتگے بیت کہ آ لوگ ءَ نیاتکگ۔۔۔ من ءَ وَ ھالے ھم نہ داتگ کہ من کجا رؤگ ءَ آں۔۔۔ من شمارا درسان ءَ نمدی نبشتگ، بلئے نہ چہ کسے ءَ پسّو دیم داتگ ءُ نہ شما ھیال کتگ کہ باریں من مرتگاں یا زندگاں۔“
”تو نمدی ءَ نبشتگ ات کہ تئی مرد نرسے ءِ یار اِنت۔۔۔۔ تئی دل چے گشیت ما ہمے گپّ ءَ بہ منّ ایں ءُ تئی سر ءَ بھیسہ بہ کن ایں؟“
”اگاں شمارا باور نہ بوت شما وت بیاتکین ءُ بہ چار اِتیں۔ بازیں مردمے ءَ آہان ءَ ھوری ءَ دیستگ۔“
”گڑا ما چوں بہ کتیں۔۔۔؟ دمانے ءِ واست ءَ اگاں ما آئی ءَ را جست بہ کتیں ءُ آئی ءَ بہ گشتیں کہ ھئو اے راستے، گڑا ما چے کتیں، بگش باریں؟ مسیت ءَ بہ شتیں ءُ ھال داتیں۔۔۔۔؟ گڑا گشتگ ات ئِے:
”ھئو چہ من ردی یے بوتگ۔۔۔ من آئی ءَ مسلمان کناں ءُ گوں آئی ءَ سور کناں۔۔۔ پدا ہمے جنک تئی اپوک بوتگ ات۔۔۔ اگاں ما ھبر داتیں گڑا گشتگ ات ئے کہ من ءَ گوں مہرن ءَ کار نیست۔۔۔۔ مہرن ءِ سہناں دیاں۔“
نوں مہرن ءَ بوتار دات ءُ گریوگ ءَ بوت۔ ننّک ءَ را دومی گوٛرے دپ ءَ دات، ءُ چہ برکہ ءِ چیر ءَ ساڑی ءِ لمبے کشّ اِت ءُ چمّانی ارس ئِے پہک کت انت۔
داں زنڈیں دمانے ءَ درس ھاموش بوت انت۔
”تو ہمے گشگ ءَ ئے کہ تو ہرچی کت نہ کن ئے،۔۔۔۔ ہمے وڑ اِنت ناں؟“
کس ءَ ہچ نہ گشت۔
آئی ءَ وتی گپّ سندو دات:
”من شمئے درسانی دست ءُ پاداں کپتاں کہ من ءَ سور مہ دیئت۔ شمارا گشت کہ من برُکہ سر ءَ کناں ءُ کالج ءَ رواں۔۔۔ من واناں۔ بلئے کسّ ءَ منی گپّ نہ زرت۔ منی بازیں دزگوہار تنیگت ءَ جنین چکّ اَنت ءُ من نوں پیر بوتگاں۔۔۔۔پنچ چکّ منی سر ءَ جود انت ءُ چکّانی پت ءَ را سدّے پِر نیست۔۔۔۔۔ پہ من زندگی ءَ ہچ معنا نیست۔۔۔۔ بزاں مرد ہمے وڑ ءَ بہ گرد اَنت ءُ ہر جاگہ دپ بہ جن انت شما انگت ءَ یکّے جست ئِے ھم نہ کن اِت؟“
”بس کن مہرن۔۔۔۔۔بس۔۔۔“ مات ءَ چمّ نزّ کت انت ءُ سر ئِے سُرینت۔
”راست انت ماتی، من ءَ اوں بس اِنت نوں۔۔۔ پیسر ءَ وَ آہاں چیرُکائی گپّ ءُ گال کتگ، پدا مردماں کہ ھوری ءَ تھیٹر ءُ ہوٹلاں دیستگ انت، وت اتکگ ءُ من ءَ ھال اِش داتگ۔ پدا آ انچو دیناں داسی ہمائی ءِ لوگ ءَ شت ءُ اتک۔ مردماں کہ گوٛش ءُ گو کت، جنک ءَ را زرت ئِے ءُ بنگلور ءَ شت۔۔۔۔ دنیا ءِ زرّے ھرچ کت ءُ آئی ءَ را بدل ئِے کنائینت۔ نوں ھشت روچ انت کہ گوں ہمائی ءَ کپتگ۔۔۔۔ من داں کدین ءَ دگرانی چمدار بہ باں؟۔۔۔ من چنچو اوپار بہ کناں۔۔۔؟
”اوپار کن منی چکّ۔۔۔۔۔ مہرے بدئے ءُ راہ ءَ بیارے۔“
”ماتی زانا من ءَ دل مان نیست؟ من ءَ زانا جوٛزگ ءُ مارشت نیست؟ یک مردے کہ چو یلہ چر بہ بیت من آئی ءَ چوں وتی مرد بہ کناں؟ من وَ گندان ئِے پورا من ءَ بژّیت، مہر وَ بلائیں گپّے۔۔۔۔ من وتی سہناں وت گرا۔ من آ لوگ ءَ نوں ہجبر نہ رواں۔“
“تو چے گشگ ءَ ئے مہرن؟... نوں تو گیشیں کنگ ءَ ئے۔۔۔ آ مردینے۔۔۔ اگاں مینے ءَ کپتگ پدا پاداں شودیت ءُ کئیت۔۔۔ مردین ہجبر پولنگ نہ بیت۔“
نہ بوت کہ آ دگہ گپّے بہ کنت مات ءَ گشت:
”بچار تو درسانی دیما چنچو دپدڑی کنگ پ ئے۔۔۔۔ تو پکّا آئی ءِ دیما اوں انچو چالاکی کتگ، پمشکا زہر ئِے کتگ ءُ شتگ۔“
آ دمانے ھاموش بوت ءُ پدا گوں جہلیں توارے ءَ گشت ئِے:
”اگاں اے لوگ ءِ نشار ھم ہمے گپّاں ھیل بہ کن انت، تو زان ئے چے بیت؟“
چہ زہر ءَ مہرن ءِ چمّانی ارس گلگل بوت انت ءُ پہ چہ ناامیتی ءَ شیپ گران بوت انت۔
”تئی راست انت ماتی،۔۔۔۔ اللہ ترا سلامت کنات۔۔۔ راست انت، ردی منی انت۔۔۔۔ من ءَ ھدا ءَ برتگ۔۔۔ من بے بُرکہ ءَ ہجبر ڈنّ ءَ در نہ کپتگاں۔۔۔آئی ءَ من ءَ گشت کہ برکہ ءَ دور دئے، ساڑی ءَ چہ ناپگ ءَ جہل بند، گوں من دست ماں دات بو ءُ بہ گرد۔۔۔۔ بلئے شما من ءَ برُکہ سر ءَ دات ءُ رودینت، ساڑی ءِ لمب اگاں چہ سر ءَ بہ لگشیت منی دل ءَ من برھنگ آں۔ شما ھدا ءِ ترس من ءَ دل ءَ دات۔ من آئی ءِ گپّ نہ زرت انت، پمشکا انچیں جنینے ءِ دمب ءَ کپت کہ ہمائی ءِ دل ءِ تب ءَ بہ بیت۔۔۔ءُ نوں شما پمشکا ترسگ ءَ ات کہ منی سہناں بہ دنت من شمئے سر ءَ جود باں، پمشکا من ءَ سوج دیئگ ءَ ات کہ اوپار کن۔ بلئے نوں من ہچ وڑ ءَ سگّ اِت نہ کناں، چرے دوزہیں زند ءَ گہتر اِنت من وتی چکّاں بہ زوراں بہ رواں جاہے مزّوری بہ کناں۔۔۔۔ من شمئے سر ءَ جود نہ باں۔۔۔۔ ہجبر نہ باں۔“
مات ءَ باہند کت ءُ گشت ئِے:
”زانا نیوگ شاہڑانی سر ءَ بار بنت کدی؟، چشیں بے سریں گپّ مہ کن مہرن۔“
”ماتی اشی ءَ مبدہی ءَ بر، چیزے وارین ئِے۔“ مستریں برات ءَ گوں سنگینی ءَ گشت۔
”دہ منٹ ءَ پد ما چکمگلور ءَ روایں۔ اگاں بس رست وَ شرّ اِنت، اگاں نہ رست ٹیکسی یے گراں۔ ہر جاگہ اشی دل ءِ نہ بنت۔“
”من شمئے لوگ ءَ ترمپے آپ اوں نہ وراں۔ ءُ چکمگلور ءَ اوں نہ رواں۔ اگاں شما پہ زور من ءَ برت من ءَ وعدہ انت وتی جند ءَ مانداراں۔“
”نوں بس اِنت مہرن، آہان ءَ کہ مِرگی بیت نہ چکرّ انت پورئیں بازار ءَ نہ ڈانگرین انت۔ اگاں ترا وتی کہول ءِ ننگ دوست بوتیں تو اد ءَ آہگ ءَ ساری وت ءَ را وت کشتگ ات۔ ھانوادہیں جنین ہما انت کہ چموداں آہانی جون در کئیت کہ ہما لوگ ءَ آ بانور بنت ءُ رؤ اَنت۔ یک رستگیں جنکے ءِ ڈبّہ تئی سر ءَ انت کہ ہائی سکول ءَ وانگ ءَ انت۔۔۔ ءُ دو رستگیں گوہار اَنت کہ انگت ءَ جنین چکّ اَنت۔ اگاں تو بے سریں کارے بہ کن ئے اے درس تئی آس ءَ سچ اَنت۔ تئی دل ءَ ما تئی بے سر ءُ پادیں گپّاں باور بہ کن ایں ءُ گوں تئی مرد ءَ بہ مڑ ایں؟ بلئے ما وت چکّ ءُ چلانگ ءَ کپتگ ایں،۔۔۔۔بس انت نوں۔۔۔۔ برو مبدہی ءَ ورگے بہ ور۔“
آ دمانے ءَ ھاموش بوت ءُ پدا برات ءَ را دیمے گوٛر کت ءُ گشت ئِے:
“امان زوت کن برو، ٹیکسی یے گِر ءُ بیا۔۔۔ ءُ تو مہرن، اگاں تئی ھمساھگاں یا میتگ ءِ مردماں جست کت، بگش من چکّ ءَ را نادراہجاہ ءَ برتگ یا ہمے وڑیں دگہ گپّے ٹہین۔۔۔۔ چنچو بج ءَ تو چوداں در کپتگ ئے؟“
مہرن ءَ پیسکگ نہ کت۔
”انوں نہہ ءُ نیم انت۔“ امان ءَ گشت۔ ” اے نہہ بن ءَ رستگ۔۔۔ چداں سئے کلاک ءِ راہ اِنت۔ اگاں انوں در بہ کپیں دوازدہ ءُ نیم ءَ تاں سر بئیں۔“
مہرن انگت ءَ ہمود ءَ نشتگ ات۔ مات ءُ کستریں گوہار یکّوئی آئی ءَ منّت ءَ اتنت کہ ورگے چیزے بہ ور، بلئے نہ آئی ءَ لنکہ یے نان وارت ی نہ آپے دپ جت۔
ٹیکسی کہ اتک آئی ءَ گوں کسّ ءَ ہچ نہ گشت۔ براتانی ھمبرائی ءَ ڈنّ ءَ در کپت، چکّ ئِے بڈّ ءَ ات ءُ پہ رُکستی نگاہ یے اوں کسّ ءَ را نہ چار اِت ئِے۔ گڈّی پدیانک ءِ سر ءَ کہ رست بس یکرندے چکّے جت ءُ ہما لوگ ءَ را چار اےت ئِے کہ ہمد ءَ ودی بوتگ ات ءُ رستگ ءُ مزن بوتگ ات۔ چمّانی ارسے گلگل بوت انت۔ پت ءَ وتی دلبند داشتگ ءُ جکّگ ءَ ات۔ مات گریوگ ءَ ات، برے جنک ءَ چارگ ءَ ات ءُ برے وتی مرد ءَ، مرد ءَ را واپینت ئِے، آپے سر ءَ درنز دات ءُ گوں گواتو ءَ گوات کنگ ءِ بوت ءُ دل ءِ تہا دعا کنگ ءَ ات:
”یا منی ھدا۔۔۔۔! اگاں من زندگی ءَ نیکینے کتگ، یا شرّیں کارے کتگ، پہ ہمیشاں بچار ءُ منی جنک ءَ زند ءَ آسودگ کن۔“
امان ءَ گاڑی ءِ دروازگ پچ کت، چمّانی سر ءَ مہرن ءَ اشارہ کت ئِے کہ بہ نند ءُ وت لبجان ءَ سوار بوت ءُ نشت۔
مہرن ءَ مدام پہ پہر گشتگ ات کہ منی برات چو شیر ءَ منی پُشت انت۔ اگاں وتی مرد ءَ گوں بہ ہڑ اِتیں گڑا گشت ئِے:
”منی برات چو شیر ءَ تمرد انت۔ اگاں تو سیدھا نہ بوت ئے ترا پلّ پلّ کن انت ءُ دور دیئنت،۔۔۔ سرپد بوت ئے؟“
بلئے نوں آئی ءَ را پہراں گپتگ ات۔ براتانی گپّ آئی ءِ گوشاں جکسگ ءَ اتنت:
”اگاں ترا مئے کہول ءِ ننگ ءِ سدّ بوتیں تو اد ءِ آہگ ءَ ساری وت ءَ مانداشتگ ءُ کشتگ ات۔ تو بائد اِنت اد ءَ میاتکین ئے۔“
آ گاڑی ءَ کہ سوار بوت یک رندے اوں چکّ جت ءُ چار اِت ئِے نہ کت۔ نہ کہ مات ءَ را چار ات ئِے کہ آ پکّا چہ دریگ ءَ سرکّ دیئگ ءُ چارگ ءَ بیت، نہ گوہاران ءَ کہ آ پکّا پردہ ءِ پُشت ءَ چیر اِتنت ءُ چارگ ءَ اِتنت، نہ کہ نشاران ءَ چار اِت ئِے کت کہ نوں بگندئے گوں لوگ ءِ کار ءُ چلوپگاں مشکول اِتنت۔
چہ بُرکہ ءِ چیر ءَ آئی ءِ ارس شلگ ءَ اتنت۔ آ وتی لنٹاں گٹّ چنان ات ءُ ھیسکارگاں ایربرگ ءَ ات۔ گاڑی تیز رؤگ ءَ ات۔ کسّ گپّ ءَ نہ ات۔ امان دیم ءِ سیٹ ءَ میتگ ءِ ڈیورے ءَ گوں نشتگ ات۔ درمدانی دیما کئے وتی لوگ ءِ رازاں تالان کنت؟
سفر گوں ھاموشی ءَ گوٛزان ات۔ عنایت ءِ عشق ءُ جنسی واھگانی آس ءَ مہرن سوتکگ ات۔ آئی ءَ گوں ہمے مرد ءَ شانزدہ سال گوازینتگ ات ءُ نوں شانزدہ سال ءَ پد آئی ءَ مہرن ءِ جئینی جوٛزگان ءَ کم۔شرپ کتگ ات۔
”تو وَ چو لاش ءَ کپتگ ئے۔۔۔۔ من ءَ ھرام انت تُشے وش نئیت۔“
آئی ءَ مہرن ءَ شگان جتگ ات۔
”من چے نہ داتگ ترا۔۔؟ پہ ورگ پوشگ ءَ؟ کئے من ءَ داریت باریں، نوں من ءَ انچیں جئینے رستگ کہ منی واھگاں پیلو کت کنت۔“
نہ درچک گندگ بوت انت، نہ راہ ءُ نہ کہ ندارگ۔ گاڑی اناگتی کہ اوشتات آئی ءَ پہ ناکامیں دلے ڈنّ ءَ چار ات۔ دیما ہمالوگ ات کہ وتی منّ ءَ ہمائی ئیگ ات۔ لاگریں جنکّے تچان ءَ دروازگ ءِ دپ ءَ اتک۔
”ماتی تو اتک ئے ھاں۔۔۔۔۔ من سکّ پریشان بوتگاں۔“
آئی ءَ ننّک چہ مات ءَ زرت ءُ بڈّ ءِ کت ءُ لوگ ءِ تہا پترت۔
مہرن پہ ناکامیں دلے لوگ ءَ پترت۔ لوگ گشئے ابیتک ابیتک ات۔ ایندگہ چکّ وانگجاہ ءَ شتگ اتنت ءُ آئی ءِ مستریں جنک سلمہ کہ عمرے شانزدہ سال ات ءُ مات ءِ دردانی شریدار اَت، نوں لوگ ءِ مستریں چکّ ہما اَت۔ آئی ءَ کستریں برات ءُ گوہاران ءَ وانگ ءَ دیم داتگ ات ءُ وت پہ مات ءِ واتری ءِ ودار ءَ نشتگ ات۔
مات ءَ را کہ ناکو ءِ ھمبرائی ءَ دیست ئِے یکبرے گل بوت۔ دل ءَ گشت ئِے ناکو اتکگ، اے شومیں جئین ءَ چہ لوگ ءَ گرّ کنت ءُ کشّیت۔ آ چو آسک ءَ تردّان ءَ شتءُ چاہ یے پر کت ءُ مہمانان ءَ آپ ءُ تام ءَ بوت۔
مہرن وتی کوٹی ءَ تچک اَت۔ سلمہ اتک، مات ءِ چمّانی ارسے پہک کت انت، دو سئے لنکہ نانے دپ ءَ داتءُ سر اتکگیں ورگے زرت انت ءُ رھادگ بوت کہ اناگتی اشکتگیں توارے آئی ءِ گوشاں کپت۔
آ ژپّگ ءَ پدا کوٹی ءَ پترت ءُ گشت ئِے:
”ماتی، ماتی ابّا اتکگ۔“
مہرن ءَ وت ءَ را کرّاموش کت، گشئے آئی ءَ گپّ ءِ جند اشک نہ کت۔ نپاد ءِ تل ءَ گنتر نزّ کرّ اِت ءُ چہ بازیں جیڑگاں آئی ءِ سر ترکّگی ات۔
سلمہ ڈنّ ءَ در اَتک۔ ناکو (مہرن ءِ برات) واتر ڈنّ ءَ شتگ ات ءُ مردینانی گپّ ءُ دیوان ءِ توار اَت۔ گپّ ءُ تران ات، دروت ءُ درھبات ات ی کندگ ءُ ٹہکانی توار اَت۔
”اڑے شما کدی اتکگ ات؟“ عنایت جست ءَ ات۔
”انوں ہمیش انت سر بوتگ ایں۔ تو ھال کن چون ئے؟“
”شگر اِنت اللہ۔۔۔۔ شمئے نیکانی دعا انت۔“
امان ءِ توار اَت: ”تو کجانگو بوتگ ئے عنایت؟“
”ہمد ءَ نزّیک ءُ گوٛر۔۔۔۔وتی کاراں مشکول آں۔۔۔برے اد ءَ برے ہود ءَ۔ تو وَ زان ئے مردم واب ءَ کہ پاد کئیت، لوگ ءَ نشت نہ کنت۔ سلمہ!“ پت ءَ توار کت۔ ”سلمہ ! تئی مات کج اِنت؟ تو زان ئے کئے اتکگ۔ برو مات ءَ بگش بیا۔“
چہ لوگ ءَ کسّ ءَ پسّو نہ دات۔
”باریں کجا انت۔ بلکیں گوں ننّک ءَ دزّگٹ انت۔ من رواں توار ئِے کناں۔“
آ توک ءَ پترت، سلمہ ءَ دیست ئِے ءُ گوں جہلیں توارے ءَ جست ئِے کت:
”اے کدی اتکگ انت؟ ءُ تئی مات کج انت؟“
آئی ءِ دل پہ وت ءَ جَنگ ءَ ات۔
”ناکو ءِ زئی انوں دمانے بیت اتکگ انت۔ مات واب انت۔“ سلمہ ءَ گوں ھژّاری ءَ پسّو دات۔
نوں عنایت ءِ ایمان کالب ءَ اتک۔
”انگت ءَ واب انت؟ چے بوتگ اشی ءَ را؟“
آ تاں کوٹی ءِ دروازگ ءِ دپ ءَ اتک۔ مہرن ءِ ھاموشی آئی ءَ را تور اِت۔ پہ آئی ءَ مہرن ءِ بستار بس ہمیش ات کہ آئی ءِ چکّانی مات ات۔ دل ءَ گشت دیما بہ رواں، بلئے پادے ھمبراہ نہ بوت انت۔
مہرن ءَ ھیال کت کہ آ دروازگ ءِ دپ ءَ چوں اوشتاتگ۔ آئی ءِ پوشاک، سگریٹانی ترندیں بو، ھیدانی گنش، پیریں بالاد ءُ در گُڑ اِتگیں چمّ۔ ہما مرد کہ آئی ءِ ھوناں ھوار بوتگ ات اناگتی پہ آئی ءَ درامد بوتگ ات۔
آ نپاد ءِ تل ءَ ات ءُ مرد ءِ گپّاں گوشدارگ ءَ ات۔
”سلمہ اِد ءَ بیا۔۔۔۔اشی ءَ را بگش وتی ناٹکاں بند کن۔ اگاں براتان ءَ پمشکا لوٹائینتگ ئِے کہ من ءَ سرے پر بہ کن انت، گڑا بزاں پہ وت چاتے جتگ ئِے۔ یکیں دمان ءَ، یک ، دو، سئے گشاں کسّہ ءِ جند کٹّیت۔ بگش جنوزامی ءَ پد چاراں باریں چوں وتی جنک ءُ گوہاراں سور دئے۔ بگش تو مہمانانی دیما مارا کم شرپ کنگ ءَ ئے۔ بگش وتی شرّ چیزیؓ مات ءَ کہ براتاں سلام کن ءُ جست اش کن باریں سبارگ ءَ مرگی گوشت اڈ بہ کن ایں یا پسی۔ نوں وَ سبارگ نزّیک انت، جلدی کنور ءَ کن ات۔“
آئی ءَ اے درسیں گپّ جت اَنت، سلمہ ءِ وَ جند چوناہا ہود ءَ نہ ات، بلئے گشئے ہمائی ءَ را دیما داشتگ ات ئِے ءُ وتی دل ءِ لہڑاں ریچگ ءَ ات۔
دمانے ءَ رند عنایت گوں وسرکاں انچو دیوان ءَ ات گشئے ہچ نہ بوتگ ات۔ برے کافی ءِ نہاد ءِ گپّ ءَ اتنت، برے کشمیر ءِ گچینکاریانی گپّ ءَ اِتنت، برے میتگ ءِ پیریں جن ءُ مرد ءِ کوش ءِ کسّہاں آرگ ءَ اتنت، برے میتگ ءِ مسلمانیں جنکے ءِ گپّ ءَ اتنت کہ آمید گس ءَ گوں ہندو بچکّے ءَ سورے کتگ ات۔ ہود ءَ پریشر ککر ءِ سیٹی ءِ توار ات، دانچوپ ءِ ٹوک ٹوکّ ءِ تور ات، مسالہانی بو ءَ لوگ سر ءَ زرتگ ات، سبارگ تیار بوت۔ کنور دروا مہرالنسا ءَ کتگ ات، ءُ سلمہ اد ءَ ہود ءَ تچ ءُ تاگ ءَ ات ءُ درساں ورگ دیئگ ءَ ات۔
مہرالنسا بس پہ دمانکے ءَ ، ءُ یک رندے چہ مبدہی ءَ درکپت ءُ ڈنّ ءَ اتک۔ ورگ ءَ پد کہ درساں گارتگے گارتگے جت، مہرالنسا ءِ برات پہ رؤگ ءَ سر گپت انت۔ رؤگ ءَ پیسر امان مبدہی ءِ دروازگ ءِ دپ ءَ اتک ءُ اوشتات۔
”کمو سر ءَ ھوش کن ءُ وت ءَ را گیگ ءُ گوٛر کن۔“ امان ءَ گشت۔
”من دیم۔ءِ ہفتگ ءَ کایاں تئی گندک ءَ۔ اے لہتیں روچ ءَ زہر ءَ پُر انت، وتی زہراں کہ وارت وت واتر کنت ءُ کئیت۔۔۔۔ بلئے تو وتی ھوش ءَ سر ءَ کن۔ بازیں جئین ءِ مرد وَ نشئی انت، ءُ ترو اش انچین انت کہ پہ لٹّ اش چوپ انت، ءُ آ ہمیشاں اوپار کن انت۔ ھدا ءِ شگر ءَ بہ گر کہ تو انگت ءَ چہ آہاں گہتر ئے۔۔۔اے بس کمو یلہ چرے۔۔۔ بلئے اے نوں ترا سنبھالگی انت۔“
برات شت انت ءُ انچو کہ گاڑی ءِ گوار گار بوت، عنایت اوں چو تیر ءَ سست ءُ چہ لوگ ءَ درکپت۔
سلمہ ءَ مات ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ دل ءَ گشت ئِے کہ ناکو ءَ نہ مات ءَ را شرّی ءَ دلبڈّی دات ءُ نہ دگہ سہارہ یے۔ مات ءِ رنجاں آئی ءَ را ژامبلینت۔
پت ءِ کہ پادبرمشانی توار بوت، آئی ءَ وتی ارس داشت نہ کت انت۔ لوگ ءَ انچیں ابیتکی یے ءَ مانشانتگ ات کہ چکّانی وانگجاہ ءَ چہ واتر بوہگ ءُ آہگ ءَ پد اوں ھلاس بہ بوت۔ ہرکس ءَ وتی بار کوپگان ات ءُ ہرکس وتی دنیا ءَ گیروشگ ات۔
بیگاہ ءَ انچو کہ تہاری مانشانان بوت لوگانی چراگ روکّ بوہان بوت انت، بلئے مہرالنسا ءِ دل ءِ چراگ باریں چنچو وھد ات کہ مُرتگ ات۔
نوں آ پہ کئے زندگ ات؟
پہ آئی ءَ زند ءِ معنا چے ات؟
دیوال، لوگ ءِ سر، تالک ءُ رزان، چلّ، رزانانی ٹلینگ ءُ ٹلانگ ءُ پیژگاہ ءِ گلاب ءِ پلّ، کس ءَ اوں اینچو توکل نیست ات کہ آئی ءِ جستانی پسّواں بہ دنت۔
آئی ءَ سما نہ ات کہ دو چمّ یکّوئی آئی ءَ سکّ انت ءُ آئی ءِ پانگو اَنت۔
سلمہ ءِ دل ءَ لوٹ اِت کہ وت ءَ را گوں کتاباں مشکول بہ کناں، آئی ءَ را ایس۔ایس۔ایل۔سی ءِ چکّاس ءِ تیاری کنگی ات، بلئے مات ءِ ہمے بےبتابی آئی ءَ سگّ اِت نہ کت، ہمے بی چاڑی ءَ آئی ءِ چمّ یکتاب ءَ مات ءَ سکّ اِتنت۔
شپ ءِ ھاموشی ءَ مہر النسا ءِ چمّ آزمان ءَ سکّ اِتنت۔
شپ چو آئی ءِ ھورکیں زندگی ءَ تہار اَت۔
چکّ واب اِتنت۔ سلمہ آگاہ ات ءُ نندگی کوٹی ءَ گوں کتاباں گیروشگ ات، بلئے چمّے یکّوئی مات ءِ کوٹی ءَ سکّ اِتنت۔
مہرالنسا ءِ چمّاں واب نیست ات۔
مات ءِ لوگ زانا وش ات؟
ہود ءَ زانا آئی ءَ کمّو سر ءُ پاد جتگ ات؟
آ بی۔کام کنگ ءَ ات، دومی سال ءَ چکّاس ءِ یک ماہے پشت کپتگ ات کہ آئی ءِ سور بوت۔ آئی ءَ گریت، درسانی دست ءُ پاداں کپت کہ من ءَ بلّ ات وتی چکّاس ءَ دیاں، بلئے آئی ءِ پریات ءُ زاری کسّ ءَ گوش نہ داشت انت۔
سور ءِ لہتیں روچ ءَ پد آئی ءَ دل دنتاناں کت ءُ مرد ءَ را گشت ئِے، مرد ءَ کندان ءَ آئی ءَ را گشگ، منی جان، منی دل ءِ بند ، منی ساہ ءِ کپّ، ءُ ہمے وڑ ءَ ھبرے ٹالینت۔
مرد ءَ گشت: ”تو اد ءَ مہ بئے بے تو من چوں زندگ باں؟“
مہرالنسا ءَ اوں باور کتگ ات کہ اگاں من اد ءَ مہ باں بگندئے مرد ءِ ساہ در بہ کپیت۔
آ گل اَت۔ پہ مرد ءَ انچو آپاں دل ءَ گپتگ ات کہ ہرچی مرد ءَ گشت ہما وڑے کت، آ مرد ءِ دل ءِ چراگ ءَ پہ رژنائی یے ات۔ ترو ءُ ناکو دانکہ زندگ اِتنت، مہرالنسا ءَ پہ شہم مرد ءِ مراد نہ دیست انت۔ سالے ءَ ساری کہ آ مرت انت، دسکیچ وتی لوگاں شت انت، وسرکاں وتی راہ گپت ءُ شت انت، نوں آئی ءِ دل ءِ واھگ پورا بوت انت، مرد تہنا ہمائی ات ءُ لوگ اوں وتی ات۔
بلئے اے واھگ مہ پورا بوت تا وھدی دیم ءِ کرچکاں ایر داتگ ات، دستانی رگے ٹنگرتگ اتنت، انارکانی سرے رام اِتنت، پادانی پونزکے راڈ راڈ اِتنت، ناکنے پرشتگ اتنت ءُ چلّ ءَ پُر اتنت، مودے رِچگ ءَ اتنت۔۔۔۔ءُ۔۔ آئی ءَ ہچ سما اوں نہ کتگ ات۔
بگندئے عنایت ءَ اوں سما نہ بوتگ ات، اگاں آئی ءِ اپینڈکس ءِ آپریشن مہ بوتیں، ءُ ہما نرس نادراہجاہ ءَ مہ بوتیں۔ ہما نرس کہ نوں ژند ءُ پند ات ءُ پہ کسانیں پگارے ءَ دنیا ءِ کارے کت، ہمائی ءَ کہ چمّاں دنیا ءِ واب سمبہینتگ ات، آ انچو گشت گشئے گوات ءَ گون ات، آئی ءِ اسپیتیں دیم ءُ بینگیں چمّاں چو ھیرّوپ ءَ ہرکس ءَ را پہ وت ءَ کشّ اِت۔ آ عمر ءِ ہما دور ءَ رستگ ات کہ اے عمر ءَ جنین پہ وتی باندات ءِ جوانی ءَ وتی ہرچی ءَ ببا دیئنت، پہ وتی وابانی پیلو کنگ ءَ۔
عنایت ءَ آئی ءَ را ”سسٹر“ ءِ نام ءَ توار نہ کت۔ اوّلی روچ ءَ آئی ءَ را نام ءَ توارے کت۔
پدا ہما جنین ءَ را زاہے دات کہ آئی ءِ چکّانی مات ات۔
مہرالنسا ءِ پیریں بالادے کلاگ بست، آئی ءِ لونجانیں لاپ ءُ گودانان ءَ زبرت ءُ ککرت ئِے، ہمے گودان کہ آئی ءِ چکّاں متکگ اِتنت۔
آئی ءَ مہر النسا ءِ ارواہ اوں برھنگ کت۔ یک روچے گشت ئِے:
”تو پہ من نوں چو منی مات ءَ ئے۔“
پہ مہرالنسا ءَ گشئے اے گپّ زند ءُ زیاتی دوزہ ءِ پیام ات۔
ہما روچ ءَ پد اے لوگ ءِ وارتگیں ہمک لنکہ گشئے پہ آئی ءَ ھرام ات۔ وتی جند ءِ لوگ ءَ گشئے آ درامد ات، عنایت ءِ گشتگیں درائیں بد ءُ رداں آئی ءَ را تش تش کتگ ات۔
پدا آئی ءَ شت ءُ وتی پت ءِ لوگ ءِ در ٹکّ اِت، بلئے ہچ پہ ہچ۔۔۔۔
شپ نوں تہار ات۔
ہمے کشّ ءُ چیلّاں مہرالنسا ءِ دل چو سنگ ءَ کتگ ات۔
آئی ءَ ہجبر وت ءَ چو تہنا نہ مار اِتگ ات۔
نوں آئی ءَ ہچ وڑیں واھگے نیست ات۔
نپاد ءِ سر ءَ چہ پاد اَتک۔
نہ کسے است ات کہ آئی ءِ ھال ءَ جست بہ کنت، نہ کسے پہ کوارینگ ءَ است ءُ نہ کسے است ات کہ آئی ءَ را امباز بہ کنت۔ ہمائی ءَ کہ اے کار پیش ءَ کتگ اتنت، آ نوں دگرے ئیگ ات۔
زند گشئے یک نہ کٹّوکیں دروہاپے ات کہ آسرے نیست ات۔
پُشتی نیمگ ءَ چہ گدرہکگے بوت بلئے پدا اوں آ چہ وتی جاگہ ءَ نہ ٹکّ اِت۔
آئی ءَ زانت کہ عکسے کپتگ، شیشگ پرشتگ، فریم تش تش بوتگ ءُ عکس ڈنّ ءَ کپتگ، بلئے آئی ءِ دل انچو بگیر اَت، پرے پرشتگیں چیز ءِ نزّارگ ءَ دل ءَ نہ کشّ اِت۔
آ وش وش ءَ چہ نپاد ءِ سر ءَ پاد اَتک۔
داں دیراں وتی شیرمچیں چکّ ءَ را روکّ روکّ ءَ چار اِت ئِے ءُ پدا ڈنّ ءَ درکپت۔
گونڈیں چکّ وش واب اِتنت۔ پدا کہ آ بے برمش ءَ نندگی کوٹی ءَ پترت تہ دیست ئِے کہ سلمہ وانگ ءَ بوتگ ءُ وانگ ءِ نیام ءَ چہ ژندی ءَ ٹیبل ءِ سر ءَ واب کپتگ۔
مات جنک ءِ کرّ ءَ شت ءُ اوشتات ءُ لرزینگ ءَ بوت۔
آئی ءَ دل ءَ گشتگ ات کہ نوں من چہ درائیں مارشت ءُ جوٛزگاں زبہراں، بلئے سلمہ ءَ کہ دیستے آئی ءِ دل ءَ ھرش کت۔
دل ءَ سکّ لوٹ اِت کہ وتی جنک ءَ دست بہ جناں، بلئے وت ءَ را داشت ئِے۔ دل ءَ گشت ئِے:
”منی چکّ۔۔۔۔۔اے کودکانی مات نوں ترا بوہگی انت۔“
پدا آ وت سر ءَ وت راہ کپت۔ دروازگے بے برمش ءَ پچ کت ءُ پیژگاہ ءَ شت۔
پیژگاہ ءِ لہتیں درچک کہ آئی ءَ آپ داتگ ءُ رودینتگ اِتنت، گشئے اے ھم گریوگ ءَ اتنت۔
درچک اوں گوں آئی ءَ ھم پتّ اِتنت۔
آ واتر لوگ ءَ پترت، دروازگے بست ءُ مبدہی ءَ شت، گاسٹیل ءِ ڈبّی یے زرت ءُ نوں جیڑگ ءَ ات کہ کجا وت ءَ را بہ سوچاں؟
گڈّی رند ءَ وتی وابیں چکّان ءَ چار اِت ئِے ءُ دیم پہ نندگی کوٹی ءَ شت۔
آئی ءَ سلمہ نہ چار اِت۔
مبدہی ءَ شت، باکسے زرت، مہر ءَ مہر دست ءِ کت، ءُ پدا بے برمش ءَ دروازگ ءِ کڑی یے پچ کت ءُ پدا پیژگاہ ءَ اتک۔
آئی ءَ تہارونکی ءَ شرّی ءَ چار اِت ءُ نوں دلجم بوت کہ من تہنا آں، پہ آئی ءَ کس نیست ات، آ کسّ ءَ دوست نہ ات ءُ گوں ہمے جیڑگاں آئی ءَ گاسٹیل وتی سر ءَ ٹلّات انت۔
آ انچیں زورے ءَ ایرماد کتگ ات کہ سر ءِ وت نہ ات۔
نزّیک ءُ گوٛر ءَ ھاموشی ات، ہچ توار آئی ءِ گوشاں نہ کپت، نہ یاتے ءَ سر کشّ اِت ءُ نہ کہ کسے ءِ نزّیکی آئی ءَ دل ءَ سما نہ کت۔
آ چہ ھوش ءُ سار ءَ سرگوستگ ات۔
بلئے لوگ ءِ توک ءَ دگہ دنیا یے است ات۔ شیر مچیں ننّو کہ چہ گژن ءَ گریوگ ءَ بوت، سلمہ جہہ سرّ اِت ءُ پاد اَتک۔
آ چو گنوک ءَ پاد اَتک، ننّو ءَ را بڈّ ءِ کت ءُ ”ماتی! ماتی!“ توار جنان ءَ لوگ ءَ مات ءَ پٹّگ ءَ بوت۔
پدا آئی ءِ چمّ پہ دروازگ ءَ کپت انت کہ پچ ات۔
آ تچان ءَ ڈنّ ءَ در اَتک ءُ تہاری ءَ مات ءِ ساھگے دیست، گاسٹیل ءِ بو ءَ گنش داتگ ات۔
آ دگہ جیڑگی نہ بوت، ننّکے ایر کت ءُ تچان ءَ شت ءُ مات ءَ را بگل ءِ کت۔
مات کہ باکسے دست ءَ ات ءُ اوشتاتگ ات، چو اناگت ءَ وتی چکّ ءِ آھگ ءُ امبازگے دیست، ہمد ءَ ھشک ءُ ھدا بوت، گشئے پہ دگرے ءَ وداریگ ات۔
سلمہ ءَ ننّک بن ءَ ایر کت ءُ بوتار دیان ءَ مات ءِ پاداں کپت ءُ کوکار کت ءُ گشت ئِے:
”امّاں۔۔۔۔امّاں۔۔۔ مارا یلہ مہ دئے مرو۔“
سلمہ گریوگ ءُ ھیسکارگ ءَ ات ءُ ننّک بن ءَ کپتگ ءُ ولکّ ولکّ ءَ ات۔
مہرالنسا ءَ دمانے آہان ءَ چار اِت ءُ ہما نہ دیستگیں زور ءِ بگیر ءَ اوشتات کہ آئی ءَ را چہ سدّ ءُ سار ءَ برتگ ات ئِے۔ باکس اناگت ءَ چہ آئی ءِ دست ءَ لگشت ءُ بن ءَ کپت۔
سلمہ تنیگت ءَ مات ءِ پاداں لچّ اِتگ ات۔
”امّاں۔۔۔!“ سلمہ ءَ گشت:”پہ یک مردمے ءِ رؤگ ءَ تو انچوش ئے کہ مارا ہمے جنین ءِ آسر ءَ یلہ دئے ءُ رؤئے؟ تو پت ءِ واست ءَ مِرگ ءَ تیارئے، بلئے پہ ما زندگ بوت نہ کن ئے زانا؟ تو مارا چورہ کن ئے ماتی ؟ مارا بے تو نہ بیت ماتی، مارا بس تو دوست ئے۔!“
بلئے سلمہ ءِ گپّاں گیش آئی ءِ امبازگاں مات ءَ را بجّینت۔
آئی ءَ ننّک ءَ را زرت ءُ سلمہ ءَ امبازے کت، گشئے آئی ءَ را وت سر ءَ وت تسلّا یے رستگ ات ءُ مہرمیں دستے ءَ آئی ءَ را دست گپتگ ات ءُ آئی ءِ درداں شریدار اَت۔
مہرالنسا ءِ چمّ ژندی ءَ مان پتات انت انت ءُ آئی ءَ بس ہمنچو گشت:
”من ءَ پہل کن، منی ساہ۔!“
شپ انگت وتی تہارونکی ءَ پیڑان ات۔
*****
No comments:
Post a Comment