چیا در پہ در بشیر اِنت

 

گوں بشیر (بیدار) ءَ مئے سنگتی کدی اوں پہ شہم نہ بوتگ۔ انچو کہ آئی ءِ شعرانی اوّلی دپتر ”گوربام“ گوں درتگیں سرپوشے ءَ رست ہمے ڈول ءَ آئی ءِ کتاب ”ماھیکان“ کہ چاپ بوت ما وتی منّ ءَ رُستگ ءُ مزن اتیں۔ بلیدہ ءَ اوں بلوچی کتاب ءُ ماہتاک دست کپت، بلئے ما زُرت نہ کت۔ سال 2011 ات ءُ  اے دور ءَ ما سکول ءَ وانگ ءَ اتیں ءُ مئے دستی روچے پنچ ءُ دہ کلدار اَت۔ پنچ کلدار مچّ کنگ ءُ کتاب گرگ نہ بیت ہمے واست ءَ ما چمّ ءُ چار ءَ اتیں کہ کدی سنگتے ءِ دست ءَ کتابے بہ گند ایں ءُ پہ وانگ ءَ پچ بہ گر ایں۔ 

”ماھیکان“ اوں اوّلی رند ءَ من ہما دور ءَ ونت۔ آ وھدی ما نوک بلوچ راجی جنز ءِ چست ءُ ایراں دلجمیں رنگے ءَ گندگ ءَ اتیں۔ سرمچار بازاراں ویل اتنت ءُ ما اینچو تپنگی ءُ چوشیں جنگی چاگردے اوّلی رند ءَ گندگ ءَ اتیں۔ ہڑتال ءُ زہرشانی وَ ما چہ نواب اکبر بگٹی ءِ شہادت ءَ پد ہر روچ دیستگ ات۔ لوگاں شہیدانی عکس، بازاراں زہرشانی ءُ راہاں سلاہ بندیں مردمانی رؤ آہاں مارا انچیں چاگردے ءَ گوں پجّاروکی کنائینتگ ات کہ ہود ءَ ہرچیز گوں آجوئی ءَ بندوک اَت ءُ ہرکس کہ چہ راہ ءَ در اَت آ مئے چمّاں دلّارے ات۔ ہمے جاوراں بشیر ءِ شعراں ما وتی چاگرد ءِ عکس دیست، پمشکا آ مارا سکّ دوست بوت۔

چوشیں آشوبی دیوانے نیست ات کہ اے شعراں ابید سرجم بہ بیت:

دیما بچار کہ چون بیت

دروہیت ترا کئے گون بیت

کئے پہ گبرّے بیت بہا

تنکاں تلام کئی جون بیت

یا

تو پہ کُشگ دستاں مدار

ما ھم سر ءَ بستگ کفن

رند ءَ ما زانت کہ اے دومی شعر ہمے بیدار ئیگ اِنت۔ چوشیں پر جوشیں شعر ءُ چوشیں دلجمیں شاعر  اے وڑیں جاوراں ہر کس ءَ دوست بیت۔ یا ہمے دور ءَ مبارک قاضی ءِ شعر:

اتکگ انت گرانیں نوبت ءُ جنگانی بہار

دیم پہ ماتکوہاں رپتگ انت ملّیں سرمچار

اے ہما شعر اِتنت کہ آ دور ءِ ورناہاں انچو گوش داشت انت چو کہ مرچیگیں ورنا میر احمد ءُ منہاج مختار ءِ گشتگیں آشوبی شعراں گوش دار اَنت۔ زی جاور دگہ رنگے ءَ اتنت ءُ مرچی دگہ ڈول اَنت، بلئے بیدار ءِ ہما شاعری کہ ”ماھیکان“ ءَ ھوار اِنت آ چو زیکّیں ڈول ءَ مرچی اوں ہما رنگ ءَ اِنت۔ البت اے شعر چو عطا شاد ءِ گھگیری شاعری ءَ  توانگر بوت نہ کن انت کہ ہود ءَ ازم وتی سر ٹلّ ءَ بہ رسیت ءُ شعر اوں پہ دائمی بہ مانیت۔ چو کہ عطا گشیت:

تو پہ سرانی گڈّگ ءَ زند ءِ ھیالان ءَ کشئے

پہ سندگ ءَ داشت کنئے پلّاں چہ بو تالانی ءَ

بلئے بیدار ءِ گوٛر ءَ ازم ءَ چہ بنگپّ ءِ ارزشت گیشتر اِنت۔ آ وتی ھبر ءَ تچک کنت ءُ  وتی گوشداروک ءِ زانت  ءُ پہم ءَ چہ سرپد اِنت۔ ہمے واست ءَ بیدار ءِ شعراں  ہر وانوک ءُ گوشداروک سرپد بیت، بلئے عطا ءَ ہرکس سرپد نہ بیت چیاکہ یکّے ءِ گوٛر ءَ اِزم ءِ ارزشت گیشتر اِنت ءُ دومی ءِ گوٛر ءَ بنگپّ ءُ شعر ءِ رسانک ءِ۔

بیدار ءِ ”ماھیکان“ ءِ شاعری ءِ بنگپّ اوں ہما انت کہ ”گوٛربام“ ءَ بوتگ انت۔ منی نزّ ءَ (لبزانک ءَ منی نزّ ءِ گنجائش نیست بلئے یکّیں ازمکار ءِ جتائیں دور ءِ ساچشتانی دیم پہ دیم کنگ عیبے نہ اِنت) گوربام ءِ شاعری انگت جاہے جاہے مہکم تر اِنت ءُ وتی گڈّی دور ءَ بیدار ارزان گشی ءَ انچو پتارینتگ کہ ترا انچو سما بیت، آئی ءَ را بس وتی پیام سر کنگی اِنت ءُ اے ھبر ءَ ہچ مان نیاریت کہ شعرءِ کلات چنچو مہکم بیت ءُ داں کدین ءَ مانیت۔ پہ درور گٛوربام ءِ لچّہ

 ”ناچی تو بیا ناچے بہ کن“

اے شعر ءُ پدا ماھیکان ءِ دور ءِ ”شریفہ“ ءِ نیام ءَ مزنیں تپاوتے است۔ چرے شعر ءِ نبیسگ ءَ انچو سما بیت کہ اِد ءَ شاعر ءَ ردوم نہ زرتگ ءُ اے ھبر ءَ بیدار کتاب ءِ پیشگال ءَ وت منّیت کہ من ءَ مردم گش اَنت گوربام ءَ پد تئی شاعری اوشت آماچ اِنت۔

اکبر بارکزئی ہمے کتاب ءِ پیشگال ءَ نبشتہ کنت کہ بیدار شعر ءِ نبیسگ ءَ اشتاپ کنت ہمے ھاتر ءَ برے برے آ انچو مانگیشّ ایت کہ لبزانی رِد ءُ بند ءَ اوں شموشیت۔ بلئے دومی نیمگ ءَ حکیم بلوچ ءَ ہمنکاسیں مزنیں پیشگالے نبشتگ کہ وانگ ءَ مردم شزار بیت ءُ اے آسری ءِ نام ءَ نزانت۔ اینکاسیں مزنیں پیشگال من دگہ ہچ زبان ءِ شعری دپتراں نہ دیستگ۔ ءُ آ بیدار ءِ شاعری ءَ باریں کجا کجا بارت ءُ سر کنت ءُ آئی ءَ را یکتاب ءَ دیمروی پسندیں شاعرے پیشدارگ ءِ جہد ءَ کنت ، بلئے شاعری ءِ بنگپّ ءَ ابید نہ شعر ءِ ازم ءِ سر ءَ گپّ کنت ءُ نہ کہ بیدار ءِ درشانداب ءِ سر ءَ ھبر کنت۔ اسل ءَ اگاں اینکاسیں پیشگالے نبشتگ ات گڑا بائد اِنت شعر ءِ نازرکی ءُ بیدار ءِ درشانداب گیشّینگ بوتیں ، بلئے چو نہ انت۔

بیدار ءِ ”ماھیکان“ ءِ شاعری ءَ بلوچ چاگرد ءِ ہما دور گندگ بیت کہ بلوچ راجی جنز ءِ آس  سرجمیں بلوچستان ءَ جمبور بوت ءُ زوراک ءِ بگیر ءَ ہرکس وتی وس ءُ واک ءَ جہد ءَ گوں ھوار اَت۔ اے دور انگت آسر نہ اِنت ءُ ہما باجو ءُ چنّو کہ زی بوتگ انت ، آ مرچی اوں است انت۔ اے درسیں کارست بیدار ءِ شاعری ءَ گندگ بنت ءُ اے ڈولیں کارستانی ایر جنگ ءَ آ ہچ چکّءُ پد نہ بیت ءُ آئی ءِ لیکہ ہمیش اِنت کہ اگاں نا وانندگیں ءُ ھوڈیں مردمے گوں وتی راج ءَ غدّاری کنت آ انگت ملامت کنگ نہ بیت ، بلئے یک مردمے کہ وانندہ ءُ سرپد اِنت ءُ وتی منّ ءَ راج ءِ گموار اِنت۔ آ اگاں چہ وتی راجی ڈبّہ ءَ شمشکار بہ بیت ءُ زوراک ءِ دزکمکّ بہ بیت گڑا راجدپتر آئی ءَ ہجبر پہل نہ کنت۔

سردار ءِ برے یار اِنت

میرانی چلیم دار اِنت

اے راج ءِ گچینی تئی

شہ زانتیں قلم کار اِنت

آ ہمے شہ زانتیں قلمکار بوہگ نہ لوٹیت کہ سردار ءِ یار بہ بیت۔ بیدار ہما کارستاں ساڑائیت کہ آ راج ءِ درد وار اَنت ءُ اے ڈولیں کارست کہ راج ءَ تاوان بار کن اَنت پہ اشاں آئی ءِ نزّ ءَ اے چاگرد ءَ جاگہ نیست۔ ہما سر کہ پہ وتی زمین ءِ موکگ ءَ ندریگ بوتگ اَنت ، آ گوانک جنت ءُ گشیت کہ چہ آہاں شمشکار مہ بئت کہ ہمے رتکگیں ھونانی برورد اِنت کہ آجوئی ءِ چراگ بلان اِنت۔

بے ھال مکن تراتانی ءَ

ٹوپانی آ تیر شانی ءَ

تو پہ وتی سیتّ ءَ مہ لوٹ

ھون ءِ منی ارزانی ءَ

”تراتانی“ ءِ ویل ہما ویل اِنت کہ چریشی ءَ بلوچ راجی جنز ءَ دگہ گامے دیما جت ءُ دگہ نوکتریں رنگے زرت۔ نواب بگٹی ءِ شہادت ءَ پد راجی جنز ءَ سرجمیں بلوچ سرڈگار پتار دات۔ ہمے کارستانی دیمونی انت کہ بلوچ ورناہاں مادنیں راھے ءَ پرّین انت ءُ پہ آہاں سکینے بنت۔ ہمے تاریخی ویل انت کہ نوکیں پدریچ ءَ پہ سراں کفن ءِ بندگ ءَ ساڑی کن اَنت۔

مبات زندے کہ بے شان اِنت

جی بات مرگے نمیران اِنت

برے درد ءِ طلب درمان

برے وت درد درمان اِنت

راجے ءِ درد  ہما کساس ءَ بہ رسیت کہ وت درمان بہ بیت ءُ درد درمان ءِ چمدار مہ بیت گڑا راج وتی مرادانی منزل ءَ رسگ ءَ دیر نہ کنت۔ گشگ ءِ مول ءُ مراد اِش انت کہ بیدار ءِ اے کتاب ءَ ھواریں گیشتریں شعر گوں ہمے بنگپّاں بندوک انت۔ گیشیں شعرانی درور دیئگ ءِ گزر نہ انت کہ ھبر دور ءُ دراج رؤت، بلئے اے کتاب ءَ ھواریں دستونکاں من ءَ یک یک بندے سکّ دوست بوت۔ دستونک ءِ گر ءُ دار سکّیں تہمبلی ئیں ءُ نازرکیں کارے بلئے جاہے جاہے بیدار ءَ شوک کماتگ۔ پہ درور:

زاناں رمبینیت چو رمگ مارا

لال ءِ ملگور ءِ مچکدگ مارا

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

منی جند ءِ یک مجالے، وتی واھگ ءُ خیالے

دگہ ناچی انت کہ نچّنت ماں درامدانی سیر ءَ

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

تئی یات سمبہین انت منی سیہ شپاں ابیتکیں

تئی دروشم اِنت کہ درپشیت منی شعر ءُ گال گال ءَ

دگہ بازیں دستونکے ھوار انت کہ ازم ءُ بنگپّ ہر دو ھساب ءَ جوان انت، بلئے  ”گوٛربام“ ءِ دستونک من ءَ دوست تر بوت انت۔ دگہ یکّ ءُ دو  انچیں لچّہ کتاب ءَ ھوار اَنت کہ اگاں ھوار مہ بوتین انت گہتر اَت۔