گدار ”پاہو“ ءُ مرگ ءُ زند ءِ جتائیں معنا

 

زند ءِ جیڑہ ءُ جنجال ہمنچو باز انت کہ دنیا ءَ چوشیں مردمے نیست کہ چہ زند ءِ جیڑہاں شزار مہ بیت، بلئے عجب انت کہ پدا اوں ہرکس زندگ بوہگ لوٹیت۔ کس مِرگ نہ لوٹیت، یا بگندئے کسے مِرگ لوٹیت ءُ وت ءَ را وت گٹگیر کنت ءُ وتی ساہ ءَ گیپت گڑا اے ڈولیں مردم ہما انت کہ زند ءِ جنجالانی دیمپانی ءَ پروش ور اَنت ءُ زندگی ءَ گوں وتی دستاں ایرماد کن انت۔ بلئے وتکشی ءِ بزانت اوں جتائیں مردماں جتا گیشّینتگ۔ کسے ءِ نزّ ءَ اے  ہما مردم  انت کہ مزن جگر اَنت ءُ بازیں تبزانتانی رِد ءَ وتکشی کنوکیں مردم ہما انت کہ زند ءِ جیڑہاں سگّ اِت نہ کن انت ءُ اے پہ آہاں جِسگ ءِ راہے کہ چہ زند ءَ جِس انت ءُ وتی ساہ ءَ وت گِر اَنت۔

بلئے وتکشی کنوکیں مردمانی کساس سکّ کمّ اِنت ءُ اشاں ابید ہرکس زندگ بوہگ لوٹیت۔ تُری مردمے ءِ عمر سد سال بہ بیت ءُ پیری ءَ سرینے چنگ بہ بیت، چیر ءِست بہ بیت اوں تو آئی ءَ بہ گش کہ تو بہ مرات ئے، ہما دمان ءَ باہند کنت ءُ گشیت کہ تئی جند بہ مرات۔ بزاں زند ءَ چہ کس سیر نہ کنت۔۔۔ پدا اوں زند ءِ معنا پہ درساں یکّے نہ انت، انچو کہ مرگ ءِ معنا پہ ہرکس ءَ جتا انت۔

بیا ہمے ھبراں لیوند آندریف ءِ گدار ”پاہو“ ءِ آدینک ءَ چار ایں۔ پاہو انچو کہ چہ نام ءَ پدّر انت اے پاہو دیئگ ءِ کسّہ انت ءُ پاہو انچیں جیڑہ یے کہ چہ وھد ءَ سر زند ءِ آسری ءِ جار اِنت۔ کسے اگاں دگ ءِ وئیلے ءَ بیران بیت یا بازارے ءَ بمب تراکے ءَ بیران بیت آئی ءِ مرگ ءِ جاور انگت دگہ ڈول انت کہ آئی ءَ وتی مرگ ءِ سما نہ انت ءُ اناگتی مریت۔ یا کسے پیری ءَ نادراہ بیت یا کسے ءَ ورنائی ءَ  انچیں نادراہی یے گوٛر جنت کہ بے علاج بیت آ اوں ہمے ترس ءِ آماچ بیت کہ مرچی باندا من مراں۔ بلئے پاہو انچیں مرگے کہ مردم  مرگ ءَ پیسر زانت کہ پلاں روچ ءَ من ءَ مِرگی انت۔ اے ڈولیں مرگ ءِ جار زندگی ءِ درائیں تام ءُ لذّتاں ایر کشّیت۔ زند ءِ مستریں زیباہی ہمیش انت کہ مردم مہ زانت من کدی مراں، اگاں کسے ءَ سما بوت کہ پلاں روچ یا پلاں رمس ءَ من ءَ مِرگی اِنت آئی ءِ سرجمیں زند ہمے ترس ءِ آماچی ءَ گوٛزیت ءُ آ دنیا ءَ دگہ ہچ کاری ءُکِردی نہ بیت۔

چو کہ ”پاہو“ ءِ کارست وزیرِ اعظم اِنت۔ آئی ءَ را چہ چیریں ادارہاں ھال رسیت کہ باندا روچ ءِ یک بج ءَ تئی سر ءَ مردماں اُرش کنگ ءِ شوربندی کتگ۔ وزیر اعظم چہ جند ءِ ماڑی ءَ درکپیت ءُ دگہ لوگے ءَ رؤت، بلئے سجّہیں شپ آئی ءَ واب نئیت۔ ہمے ترس آئی ءَ واب ءَ نئیلیت کہ باندا یک بج ءَ آئی ءِ سر ءَ اُرش بوہگی بوتگ۔ نوں یکتاب ءَ ہمے جیڑیت کہ اگاں اے ھال آئی ءَ مہ رستیں ءُ اناگت ءَ آ وتی روزینی کارانی ھساب ءَ چہ لوگ ءَ درکپتیں ءُ اناگت ءَ آئی ءِ سر ءَ اِرش بوتیں آ مُرتگ ات۔ بلئے آ ہمے جیڑیت کہ دریگتیں آئی ءَ ھال مہ رستیں کہ باندا یک بج ءَ ارش بوہگی انت۔ اگاں ھال مہ رستیں آ ہما ڈول ءَ کہ زند گوازینگ ءَ ات ہما ھساب ءَ وتی کاراں مشکول بوتگ ات، بلئے مرگ ءِ وھد ءُ پاس کہ مردم ءَ مالوم بیت آ دگہ ہچیگی نہ بیت۔

وزیر اعظم ءِ کارست ءِ وسیلگ ءَ کسّہ کار ءَ ہمے ھبر گیشّینتگ کہ زند ہرکس ءَ وشّ بیت بلئے کسے بزانت کہ من کدی مِراں پہ آئی ءَ زند ءَ ہچ معنا نہ بیت۔

پدا ہمے مردم کہ وزیراعظم ءِ سر ءَ اُرش کنگ ءِ شوربندی اش کتگ اے پنچ کارست انت، دو جنین ءُ سئے مردین انت۔ اے ٹولی بے سوب بیت، چیا کہ اشانی ھال پیسر ءَ پولیس ءَ رسیت ءُ اے اُرش کنگ ءَ کا انت، چہ ارش ءَ پیسر دزگیر بنت۔

ہمے پنچیں مردمانی ٹولی کہ وزیر اعظم ءِ سر ءَ اُرش کنگ ءُ آئی ءَ کُشگ لوٹ انت۔ دزگیری ءَ پد آمیدگس ءَ اشانی کیس ھلّیت ءُ ہمے نیام ءَ جست ءُ پرسانی وھد ءَ ہر یکّے ءِ رؤئشت چہ دومی ءَ جتا انت۔ درس یکّیں ڈوہ ءَ گرگ بوتگ انت، درساں سما انت کہ آہان ءَ پاہو دیئگ بیت، درس زان انت کہ زند ءِ آسر ہمیش انت بلئے ہریکّے  ءِ رویّہ چہ دومی ءَ جتا انت۔ اد ءَ کسّہ کار ءَ مرگ ءِ بابت ءَ جتائیں مردمانی  ھیالانی بیان کنگ ءِ جہد کتگ۔ درس یکیں کوٹی ءَ نشتگ انت ءُ ججانی جستانی پسّواں دیئگ ءَ انت، بلئے کسے چہ ترس ءَ لرزگ ءَ انت ءُ کسے انچو جکّ ءَ جکّ نشتگ گشئے ہچی ءَ سئی نہ انت۔ کسے ءِ نزّ ءَ اے کار کہ آئی ءَ کتگ مزن دلی ءُ مردی کارے ءُ کسے ہمے جیڑگاں چیر ءُ سر اِنت کہ ما پرچا بے سوب بوتگ ایں۔ گشگ ءِ مول ءُ مراد ایش انت کہ ہچ ڈولیں جاوراں جتائیں مردم یکیں ھساب ءَ جیڑ اِت نہ کن انت۔ تُری درس یکیں راہ ءِ مسافر بہ بنت ءُ یک ڈولیں جاوراں زندگ بہ بنت، بلئے پدا اوں اے بنی آدم ءِ تب انت کہ آ ہجبر دومی ءِ وڑ ءَ بوت نہ کنت ءُ نہ کہ دومی ءِ ڈول ءَ جیڑ اِت کنت۔

ہمد ءَ دگہ کارستے ھوار کپیت۔ یانسن، کہ در ملکی یے ءُ اد ءَ پہ سرکپتی کئیت ءُ ہمد ءَ مردے ءِ ڈگار ءِ سر ءَ کار کنت۔  برے برے کہ وازدار ءَ پہ رھادگ کنگ ءَ ریلوے سٹیشن ءَ بارت، چموداں شراب گیپت ءُ وارت ءُ پورت دنت۔ یک روچے اناگت ءَ وتی وازدار ءِ سر ءَ اُرش کنت ءُ وازدار ءَ گیپت کوٹی یے ءَ بند کنت ءُ پہ کارچے جنت ءُ وازدار ءِ جن ءِ سر ءَ دور کنت۔ بلئے جن تیار تر بیت، یانسن ءَ شرّیں ردے گیپت ءُ ٹپّ ءُ ٹورے کنت۔ یانسن وتی وازدار ءِ کوش ءُ دزّی ءِ کیس ءَ گرگ ءُ بندیگ کنگ بیت ءُ ہمے پنچیں مردماں پیسر آئی ءَ اوں پاہو ءِ سزا دیئگ بیت۔

یانسن ءِ کارست من ءَ پمشکا دوست بوت کہ آ چکرّیت ءُ گشیت کہ ”من ءَ پاہو مہ دیئت۔“ یک مردمے کہ وت کُشندہ یے ءُ آمید گس ءَ پاہو ءِ سزا ھم داتگ، پدا اوں آ ہمے اُمیت ءَ زندگ انت کہ بلکیں من ءَ پاہو مہ دیئنت۔ بندیجاہ ءَ کہ ورگ ءُ چرگ ءَ سرفراز بیت دمان ءَ جانے گوشت زوریت ءُ چرپ چرپ بیت۔ پدا دل ءَ جیڑیت کہ نوں بگندئے من وازدار ءِ جن ءَ دوست بہ باں کہ نوں من پزّوراں ءُ جان ءَ توانگر آں۔

یانسن ءِ کارست ساچی کسّہ کار ءَ انچیں عجبیں رنگے ءَ کتگ کہ مردم ھیران بیت۔ یکّے وَ پاہو ءِ سزا ءِ دیئگ ءَ پد اوں آ پہ مرگ ءَ تیار نہ انت ءُ دومی بندیجاہ ءَ ھم آئی ءِ دل پہ وازدار ءِ لوگبانک ءَ چرّیت۔ بزاں مردم ہر ڈولیں جاوراں زندگ بہ بیت پدا اوں آ نہ امیت ءِ دامن ءَ یلہ دات کنت ءُ نہ کہ وتی ابرمی واھشتاں ایرماد کت کنت۔ بنی آدم ءَ داں زند ءِگڈّسر ءَ ہمے اُمیت زندگ کنت۔

پدا بندیجاہ ءَ کہ ہمے بندیگ وتی کوٹیاں جتا بند بنت، ہر یکّے دل ءَ جیڑیت ءُ ہرکس دگہ ڈول جیڑیت۔ پہ درور مُسیا کہ ورنائیں جنکے ءُ نوں پاہو ءِ ودار ءَ اِنت دل ءَ جیڑیت ءُ گشیت:

”بچار گوں انچو بیت ءُ تو مرئے۔“

”انّاں، من نہ مراں۔“

“ترا پاہو دیئگ بیت، بچار اے پاہو ءِ ساد اِنت۔“

“ھئو من ءَ پاہو دیئگ بیت۔ بلئے من نہ مراں۔ من چوں مرت کناں۔۔۔ وھدے کہ من پہ دائمی است آں۔“

اے کارست دل ءَ جیڑیت ءُ گوں وت ءَ گپّ ءُ ٹال کنت۔ اد ءَ نبشتہ کار ہمے نکتو ءَ بیان کنگ ءِ جہد ءَ انت کہ پہ لہتیں مردماں مرگ نوکیں زندے ءِ بندات انت۔ چو کہ جنگاں شہید بوتگیں مردمانی لیکہ، یا ہما مردم کہ وتی منّ ءُ زانت ءِ رد ءَ پہ انسانیت ءِ گہتری ءُ دیمروی ءَ سراں ندر کن انت آہانی نزّ ءَ مرگ وشّی یے ءُ انچیں نامے کہ ہرکس ءَ نہ رسیت۔ چیاکہ اے ڈولیں مردم ہمے ھاتر ءَ مِر اَنت دانکہ آہانی پشپد ءَ پشت کپتگیں مردم جوان تریں زندے گوازینت بہ کن انت۔ راجی جنگاں شہید بوتگیں مردماں پہ مرگ پشت کپتگینانی زندگی انت، بلئے لس مردم ءَ پہ مرگ زند ءِ آسر اِنت۔

چرے کارستانی کسّہاں ہمے پدّر بیت کہ اے گدار تہنا کسّہے نہ انت بلکیں بازیں جستے ودی کنت۔ اسل ءَ جوانیں گدار ہما اِنت کہ تہنا کسّہے مہ بیت بلکیں وانوک ءِ ذہن بازیں جستے ودی بہ کنت ءُ ہر کسّہ چہ جستے ءَ بندات بیت ءُ گوں جستے ءَ آسر بیت۔ اے گدار اوں ھمے ڈول انت۔